Zou het niet makkelijker zijn als?

Het zal nu een jaar geleden zijn dat ik het besluit heb gemaakt. Of werd het besluit voor mij genomen? Het besluit om uit elkaar te gaan.
Sinds die dag is mijn leven een beetje overhoop gehaald. Het rustige leventje, het was er opeens niet meer. Het was al een tijdje anders dan anders, maar nu werd het in een rotgang anders.
Het laatste half jaar was er de onrust, het ongenoegen, het “nooit meer goed kunnen doen”, de wantrouw. En na die beslissing was er wel een hele grote opluchting. Het hoge woord was eruit. De spanning was weg alleen voelde het alsof ik richting waterval dreef.
Het enige wat ik kon doen was rechtop blijven staan. Zorgen dat ik niet werd meegesleurd door alles wat op me af kwam. En eigenlijk ging dat heel goed. Alles viel wel op zijn plekje. Op 1 ding na dan. Dat was de nieuwe liefde van mijn ex. Dat verhaal zal ik binnenkort ook delen.

Maar de beslissing over een nieuw huis, wat te doen met het koophuis, de meubels, mijn webwinkel, nieuwe peuterspeelzaal voor de kleine enz enz Eigenlijk paste alles in elkaar. Het liep ook vloeiend in elkaar over. Ja, het was alsof het zo moest zijn.
Maar naar mate ik langer alleen was, hoe meer ik dingen ging verwerken. Er kwam rust, ik kreeg rust en er was geen weg meer terug. Door de rust begon het te borrelen. Als bij een vulkaan voelde ik het binnen in mij borrelen. Kleine stukjes wilde omhoog. Stukjes van het afgelopen jaar, stukjes van de hele relatie, stukjes van mijn jeugd. Alles borrelde en telkens kwam er een stukje boven dat ik “mocht” gaan verwerken. Ik had een grote stap gezet en de weg terug was er gewoon niet meer. Beetje bij beetje kwamen dingen boven. Owww waar was ik toch in beland vroeg ik mezelf wel eens af. En dan leek het even rustig te zijn, dan dacht ik dat ik het ergste wel had gehad. Dat er geen traan meer gelaten kon worden, maar helaas. Ik had het weer mis. Alles wat was opgebouwd in mijn levensjaren, dat was er niet zomaar in een half jaar uit.

Gelukkig ging het ook steeds beter. Ik voelde me vaker ECHT vrolijk en ECHT blij. Ik kon genieten van de kleine dingen en ik vergaf de mensen die mij pijn hadden gedaan. En ja, ik bood ook mijn excuses aan, aan de mensen die ik pijn had gedaan.

Alleen zijn er echt wel dagen, momenten, soms dagen achter elkaar dat ik me weer zo slecht voel. Dat er zo’n golf van verdriet over me heen komt. En dan denk ik: houdt het nu nooit eens op? Is het nu niet klaar hiermee?

Ik zie andere mensen vrolijk lachen, lekker genieten terwijl ik weet dat ze van binnen niet zo zijn.
Dat ze van binnen heel veel verdriet hebben. Maar dan denk ik: Ze hebben wel lol, ze hebben wel plezier. Is het dan niet echt makkelijker om je gevoelens er niet te laten zijn en lekker te feesten, te genieten en gewoon door te gaan?
Zou dat echt niet makkelijker zijn?
Mijn leven was een stuk makkelijker toen ik niet echt voelde. Ik deed ook leuke dingen. Ik had ook leuk werk. Waarom begon het toch in vredesnaam zo te woelen in mij. Waarom werd ik onrustig?

En ja, ik denk dan ook aan mijn tweelingziel. Hij is zo wijs. Hij kan mij dingen vertellen en aanraden die allemaal waar zijn. Hij is de man die het leven zo goed begrijpt. En waarom blijft hij dan steken? Waarom gelooft hij dat zijn daden goed zijn (vreemdgaan), zodat hij door kan blijven roeien in zijn leuke en lekkere leventje? En waarom zit ik er opeens zo mee dat hij rondjes blijft roeien? Waarom wordt mijn aandacht op dit moment zo erg naar hem toe getrokken? Waarom wil ik hem opeens zo graag wakker schudden? Ben ik bang dat ik hem aan het “verliezen” ben, terwijl hij niet eens van mij is? Heb ik geen zin meer in mijn eigen pad en zoek ik nu een uitvlucht?

En als ik dan zo mijn blogs lees dan denk ik: Jeetje Iris, wat een hoop ellende, wat een hoop verdriet en emoties, terwijl dat heel erg meevalt. Alleen is het wel makkelijk om daarover te schrijven. Om het te delen.

Ik weet niet wat er de afgelopen dagen over mij heen is gevallen. Er is zoveel onrust, onbegrip. Het liefst zou ik inderdaad gewoon niet meer willen voelen. Even alles laten zoals het is, maar zo is mijn leventje helaas niet meer. Dus ik zeg maar weer voor de zoveelste keer: Kom maar op, ik ben er klaar voor!

16-04-2016
08:38 uur