Worsteling

Een aantal jaar geleden heb je een beslissing genomen. Een besluit. Je hebt een baan aangenomen die je wilde, je bent getrouwd met de man/vrouw waar je liefde voor voelde, je hebt een huis gekocht wat op dat moment goed voelde.

Op dat moment was het de juiste beslissing voor jou, maar is het nog je toekomst naar waarheid?
Loop je de weg die je in gedachten had, maar die helaas niet meer lekker loopt. Het pad ligt door de loop der jaren vol met kleine steentjes en op blote voeten doet iedere stap pijn.
Toch loop je liever op blote voeten over een pad vol met stenen omdat je toen dacht dat dat je waarheid was. Je wilt niet afwijken. Je voelt liever pijn bij iedere stap die je neemt. Je krijgt wondjes en je voeten beginnen te bloeden. En toch loop je door. Liever doorlopen met je hoofd omlaag naar die steentjes kijkend dan om je heen te kijken en te zien welke andere paden er nog verstopt liggen.

Het kan inderdaad een worsteling zijn om dat pad te vinden. Het kan verstopt zitten achter dikke bomen of achter hoge struiken vol met doorns. Het kan een lange wandeling zijn. Je bent bang om uitgeput te raken, om jezelf te verwonden.
Dus loop je liever door met pijn aan je voeten of ga je die uitdaging aan? Want het pad dat het moeilijkst te vinden is heeft wel een lekkere zachte ondergrond. Je zult er heerlijk op lopen. En wie zegt dat je gewond raakt? Wie zegt dat het moeilijk zal zijn?
 
Laat je hart je gids zijn.
Negeer het idee dat je die weg nooit zult vinden. Zeg tegen dat stemmetje in je hoofd dat die stil moet zijn. Hij vertelt je dat dat moeilijk te vinden pad het verkeerde pad is. Liever pijn aan je voeten dan het onzekere van een ander pad. Dat is wat dat stemmetje zegt. Volhouden aan het oude vertrouwde want dat is makkelijk. Die weg ken je. Die weg zie je.
 
Maar luister eens naar dat ander stemmetje. Dat stille stemmetje van je hart dat je pas hoort als die andere overheersende stem even stil is.
En net op dat moment. Net op dat moment dat die overheersende stem even stil is… Net op dat moment dat je de pijn voelt onder je voeten. Stap na stap. Net op dat moment zie je een opening tussen al die doornstruiken. Tussen al die bomen.
Een opening die leidt naar een nieuw mooi pad.

Vertrouw op je gevoel. Op dat stemmetje van je hart dat soms heel stil is. Je bent waar je moet zijn. Precies op het goede moment. Precies op de goede plek.  Anders was je er niet. Anders was het niet zo gegaan. Alles heeft een reden en je bewandeld de paden die voor je open gaan. Je moet het alleen kunnen en willen zien!
 

Iris
20-12-2016
22:30 uur