Woorden die je raken

Soms kom je iemand tegen. Niet gewoon op straat, maar online. Het was niet de bedoeling, was het toeval?!  Je begint online een beetje met elkaar te praten.
En zonder dat je er erg in hebt voel je een hele sterke verbinding. Woorden schieten over en weer. Je voelt al gelijk dat je die persoon vertrouwd. Je bent open. Wat anderen pas na weken  te weten komen over jou, dat vertel je nu na de 1^e dag.
En het is niet even een paar zinnetjes typen. Je bent gewoon de hele dag bezig met chatten. Gewoon met een vreemde.

Het voelt alsof je elkaar al jaren kent terwijl je die persoon nog niets eens in het echt hebt ontmoet. En waar verbinding is brand een vlammetje. Door ieder woord dat geschreven  wordt wakkert het vlammetje aan. Het vlammetje wordt groter. “Wat is dit” vraag je je af. Je voelt je zelfs warm worden van binnen.

Alleen weet je bij voorbaat al dat je deze persoon nooit zult ontmoeten. Hoe sterk de verbinding ook is, deze persoon heeft al een verbinding. En dat is oké, want dit was niet gepland, niet de bedoeling dat je dagen met elkaar aan het chatten was.

En dan komt de spiegel weer. Deze keer stopt de spiegel de verbinding. Hij kaatst de verbinding terug,  breekt hem af. Opeens ben je weer iemand “die je niet mag zijn”. Je wordt buitengesloten. Je botst tegen de muur. Ow, wat is dat gevoel herkenbaar. De ene keer heb je dat gevoel als je verbinding probeert te krijgen en het niet wordt gegeven, de andere keer als je “die andere vrouw bent”. Dan is de verbinding er wel maar met voorwaarden.

En dan heb je 2 opties. Je neemt er genoegen mee om op de reservebank te gaan zitten of je staat op en gaat in het veld staan.
Natuurlijk is het nooit de bedoeling geweest om dit te laten gebeuren. Het was er gewoon omdat de verbinding er was. Zo mooi, zo puur, zo open en zo oprecht.
En dan krijg je te horen dat je met je woorden mensen weet te raken. Dat je mensen weer kunt laten stralen Dat merk ik de laatste tijd inderdaad heel erg. Ik geef mensen iets mee. Nu een week geleden zat ik nog een mooie brief te schrijven. En die brief raakte die persoon. Zonder die brief was hij niet gaan nadenken over dingen. En zo ben ik ook die vrouw geweest die ik niet wilde zijn. De andere vrouw. En omdat ik dat was is die persoon gaan nadenken over zijn eigen leven. En zo is die zijn eigen pad gaan bewandelen. Op zoek naar zichzelf. Als ik terug kijk zijn er zoveel voorbeelden dat ik degene ben die anderen weet te raken met woorden. En dat is mooi, echt heel mooi, alleen voelt het soms alsof ik dan een stukje van mezelf weg geef en dat niet opgevuld wordt. Ik geef en ik krijg niks terug.
Ik blijf met lege stukjes achter.

Het is heel bijzonder dat mijn woorden open worden ontvangen. Dat het een spiegel is waarin ze kijken. Maar wil ik telkens die spiegel zijn?
Deze mannen vinden mij leuk, vinden mij lief, vinden mij bijzonder, maar ze kunnen zich nog niet binden, of zijn al in verbinding. Dus ik ben degene die “achter blijft”.
Het blijft me verbazen dat ik deze mannen “aantrek”.

Ik wil mezelf weer zien in die spiegel en dan met iemand achter mij die mij ziet zoals ik ben en ook nog eens samen met mij op avontuur wil gaan.
De eerste persoon voor de spiegel staat er al en dat ben ik. Wanneer de andere persoon verschijnt blijft een verrassing.
Ik heb het gevoel dat die al heel dichtbij is, maar of hij dat zelf ziet?

07-08-2016
10:25 uur