Wervelwind

Ben je wel eens een relatie binnengestapt met het gevoel dat het goed zat. Het was fijn, lekker knus, leuk en toch was het het net niet helemaal.
Het was goed. En de rest... Dat zou vanzelf wel komen. Dat zou wel groeien.

En dan het gevoel dat je na de zoveelste poging toch eens de ware tegen wilt komen. Of dat je gewoon rust wilt. Een rustige, fijne relatie.
Na al die foute relaties wil je iets fijns. En dan krijg je iets fijns en dan is de passie er niet echt. Het is ook wel fijn, maar het komt niet in de buurt van je stoute dromen. Ook dan zeg je tegen jezelf dat het beter is om een goede relatie te hebben dan weer een relatie met een foute man of vrouw. Je kunt nu eenmaal niet beide hebben.

Zo rol je een relatie binnen. Zo werk je eraan. En al snel zit de routine er. En als de routine er is hobbel je vrolijk verder. Je begint iets op te bouwen. Je gaat vanuit je eigen fundament verder bouwen met iemand anders. Je gaat een huisje bouwen. Jullie huisje. Steen voor steen wordt er gelegd. Alleen klopt er iets niet. De stenen liggen wel op elkaar, maar er komt geen cement tussen. Het cement (het complete plaatje) komt niet tussen de stenen. In het begin zie je dat niet. Je bent blij dat er een huis wordt gebouwd. Kijk een hoe fijn dat is. Voel eens hoe lekker warm je daarbinnen zit. Wat kan je nog gebeuren?!

En dan verandert er iets. Dat wat je dacht dat zou groeien... dat groeit niet. Omdat het wel goed gaat ga je niet meer verwachten. Hoef je niet te groeien. Dat de ander wel zal veranderen... Dat gebeurt ook niet. En je had nog zo gehoopt dat het wel zou gebeuren. Nu leef je met iemand samen die niet van knuffelen houdt, nu woon je samen met iemand die jou niet waardeert.
En de passie? Ondertussen hebben jullie seks, maar de echte liefde erin is er niet meer. Ja, het is lekker. Voor dat moment. Is er nog de romantiek of sluipt die routine er ook in? Moet je het maar voor lief nemen.

Tot dat Iemand anders op de deur van je huisje klopt. Zomaar, uit het niets. Je wordt geraakt tot op je diepste verlangens en opeens voel je het weer... DAT wil je! Je had het weggestopt, nooit meer naar gekeken. Nu wordt het verlangen aangewakkerd en nu zie je het weer.
Dat verlangen komt dan nu boven water omdat je eerst genoegen hebt genomen met minder. Je bent onder voorbehoud een relatie aan gegaan. Je had voorwaarden. Je nam genoegen met wat er wel was en dacht dat je hier een goede basis mee kon maken. Dat je een stevig metselwerk kon maken.

Het fundament was er wel en de muren werden gemetseld, maar niet met cement ertussen. De stenen lagen los op elkaar.
En nu voel je het. Het voelt als een wervelstorm! En hoe hard je ook gewerkt hebt aan je metselwerk... Wat eerst je waarheid was wordt nu door de wervelwind afgebrokkelt. De losse stenen zijn niet bestand tegen je eigen verlangen. Alles was gebouwd onder voorwaarden.
Je liefde voor elkaar was en is niet onvoorwaardelijk.

Alles wordt omver gewaaid. De ene steen na de andere valt op de grond. Het brokkelt af tot op je eigen fundering.
Nu is het de kunst om opnieuw te gaan metselen maar nu met cement ertussen. De kunst om geen genoegen te nemen met minder.
Niet blijven hangen in een goede relatie, maar open staan en verlangen naar een geweldige relatie.

En als dit gebeurd dan stribbel je nog tegen. Je gaat stutten, vangt iedere steen op met je handen en probeert hem terug te leggen.
De angst zorgt ervoor dat je blijft stilstaan. Je houdt vast aan wat er is want dat is het enige wat je kent en het is je eigen zekerheid.
Liefde daarintegen laat jou een hele mooie weg zien die je kunt bewandelen. Liefde laat jou een heel mooi kasteel zien dat je kunt bouwen en wel met cement! Liefde stelt je open. En het begint met zelfliefde!

Die weg zie je als je genoeg zelfliefde hebt. Gelukkig zijn met jezelf! Gelukkig zijn begint met jezelf. Dan kun je die weg in je eentje bewandelen en als er iemand mee gaat wandelen dan is het ook gezellig.