Weet je nog?

Een jaar of tien geleden heb ik hem voor het eerst ontmoet. Ik was een beetje aan het zoeken naar een leuke vriend. En ook toen was er al internetdating ;-) . En tien jaar geleden keek ik eigenlijk niet echt naar de afstand. Dat zal wel met de ongebondenheid te maken hebben gehad. En zo kwam ik dus terecht op de pagina van een leuke man die heel ver weg woonde. Hij had maar 1 foto op zijn profiel staan. Eentje in zijn motorpak. Met zijn rug tegen een huisje en hij keek recht voor zich uit. Een beetje starend naar de lucht. De foto was van de zijkant genomen en een beetje van onderaf. Hij zag er heel rustig maar ook stoer uit. Jeetje, wat weet ik het toch nog allemaal goed als ik terugkijk en dat terwijl je me echt niet hoeft te vragen wat ik afgelopen week allemaal heb gedaan.

En we begonnen te chatten, te bellen. Uren, dagen. We raakte niet uitgepraat. En na al die gesprekken hebben we elkaar uiteraard ook ontmoet. En het was leuk, het was vertrouwd, heel vertrouwd en het voelde “goed”, rustig, maar meer was het niet echt. En we vonden dit allebei goed. Na een paar keer ontmoet te hebben (en uren gepraat), hebben we ook besloten dat het niet een relatie zou worden. En ook dat voelde goed. Hij heeft me toen geholpen met iets waar ik hem altijd dankbaar voor zal zijn.

En de jaren gingen voorbij. Ik heb nog wat dates gehad en een jaar erna ofzo heb ik een vaste vriend “gekregen”. De papa van mijn zoontje.
En in die jaren heb ik 1x contact opgenomen gehad. Ik had een nieuwe telefoon en was alle namen aan het bekijken en iedereen aan het wissen. Je kent het wel. Even lekker opschonen. Maar hem niet. Nee, zijn nummer heb ik altijd bewaard. En daar stond die. Ik had een berichtje gestuurd, maar daar nooit iets op gehoord. Och ja, ook daar heb ik toen niet veel aandacht aan gegeven. En zo bleef hij weer in mijn telefoon staan voor de volgende ronde.

En toen… Ik was nog maar net uit de relatie... Net toen zei FaceBook op een dag tegen mij: Ken je die meneer Iris? Owja, die ken ik wel zei ik. Bedankt voor de tip FB. En van het één kwam het ander. En daar waren we dan. We hadden afgesproken. Gewoon om als vrienden bij te kletsen.
Ik was er eerder en was al een stukje doorgelopen en toen kreeg ik bericht dat jij er ook was. Ik liep terug en ja hoor. Daar stond je. Yep, dat ben jij dacht ik toen. Het was een heerlijke warme dag. En we begonnen een stukje te lopen en te praten. Ik weet nog dat je misschien zelfs een beetje verlegen was. Dat zal wel gekomen zijn door het “ego masker” dat je daar bij de ingang had afgezet. We keken elkaar eigenlijk niet echt aan. We liepen naast elkaar en het was goed. Je liep zo heel nonchalant over een verhoogd stoeprandje. Zo heerlijk, zo vrij. Daar schrok jezelf van. Ik moet er nog om lachen. En het voelde als de dag van gisteren, dat we elkaar tien jaar geleden gezien hadden. Net of je nooit weg was geweest. We vertelden weer honderd en uit. Alleen was nu de tijd veel te kort. Ow, we hadden wel tijd, maar hij vloog voorbij.   




En toen we afscheid moesten nemen wilde ik dit niet. Ik had graag gewild dat je nog even mee was gegaan om iets te eten alleen zou dat een uitstel zijn geweest. Ik liep weg, maar mijn hart, mijn ziel trok me terug. Ik weet niet of je dat ook gevoeld hebt. Mijn voeten liepen naar de auto omdat ik die kant op moest, maar mijn hart riep zo hard dat ik terug wilde. Ga de andere kant op Iris!!!
Ik voel het allemaal nog.
En ook bij het afscheid verontschuldigde je je om iets wat ik zei. Dat is eigenlijk niks voor jou maar als ik nu terugkijk weet ik waarom.

Weet je?! Dit vond ik de mooiste en heerlijkste ontmoeting. Gewoon omdat we tijd voor elkaar hadden gemaakt. Iets wat na die ontmoeting heel moeilijk bleek te gaan. Ja, de mooiste ontmoeting. Maar het moest ervan komen. Je stapte in je auto.
En daar ging je. Daar ging je om nooit meer weg te gaan!