-
Wat is nou liefde
Iedereen wil liefde ontvangen, maar niet veel mensen zijn in staat om ook echt lief te hebben.
Maar wat is dat nu… LIEFDE!?
We zijn eigenlijk vergeten wat echte liefde is. De ideeën die wij over liefde hebben komt uit romannetjes, liefdesfilms of liefdesliedjes. Dit laat jou een beeld zien van romantische liefde. En zoals je weet uit eigen ervaringen geven deze ideeën meer pijn en verdriet dan echt geluk en plezier. Dit komt omdat deze ideeën zijn gebaseerd op bezit van iemand, eigenbelang.
Jij bent mijn schatje, jij bent mijn liefje! Ik hou van jou maar alleen als je bij mij bent. Ik hou van jou zolang jij ook van mij houdt.
Dat is geen liefde, dat is bezitterig. Je claimt de ander. Dat is liefde onder voorwaarde. Het is niet puur of onvoorwaardelijk.
Stel jezelf eens de vraag: “Wie haat je?”
Waarschijnlijk is dit iemand waar je eerst van hebt gehouden.
Veel scheidingen lopen uit op vechtscheidingen. Eerst ben je een stelletje, hou je elkaars hand vast, en daarna zou je het liefst met diezelfde hand degene wel kunnen slaan door jaloezie, obsessie, afgunst…
Hoe kan dat toch? Hoe kan liefde zo veranderen in haat. Is het dan wel ECHTE liefde geweest? Naar mijn idee niet. Het is gehechtheid.
Maar wat is liefde dan wel?
Ik denk dat als je in een persoonlijke relatie zit met iemand dat je naar een hogere soort van liefde mag gaan.
Het is niet meer zo dat 1 man of 1 vrouw al je behoeftes kan vervullen. Dat is egoïstisch en niet eerlijk. Ook iemand nodig hebben die jou uit de sloot trekt, of iemand anders die helpende hand bieden. Dat is niet liefde. Iemand kan jou niet helen en opvullen en jij kunt dat ook niet aan iemand anders geven.
Liefde is in je eigen kracht staan. Zelf al heel zijn. Om van iemand anders te houden moet je eerst van jezelf houden. Als je jezelf in eigen emotionele behoeftes kun voorzien , dan accepteer je de tekortkomingen van je partner omdat je je eigen tekortkomingen hebt geaccepteerd. Je kunt iemand anders ook niet veranderen. Als je zo een relatie begint dan hou je niet van je partner. Dan hou je van je partner zoals je denkt dat hij/zij kan worden, maar niet zoals hij/zij is. En dat is geen liefde.
Als je blij bent met jezelf waar je nu staat, dan kun je in de toekomst groeien . Je respecteert dan ook je partner zoals hij/zij is en dan kun je samen groeien. Er is dan geen woede meer of controle. Er is dan acceptatie, waardering en respect.
Je wordt niet meer verliefd, maar je stelt jezelf open zodat de liefde in je kan stromen.
En dan ben je liefde. Het maakt dan ook niet meer uit of je het terugkrijgt. Je hebt geen verwachtingen meer. Je bent liefde
En dat is met zielsliefde ook. Als je weet dat je een ziel bent dan zet je je ego aan de kant. Dan kan liefde groeien en bloeien. want vanuit de ziel stroomt alleen liefde. En als 2 mensen, 2 zielen die elkaar ontmoeten, dit begrijpen… Dan is dat zo mooi en prachtig. Dat is iets waar we allemaal voor mogen gaan. Voor deze vorm van liefde en niet voor de liefde waarvan we denken dat het liefde is!
Want als je niet weet om lief te hebben, dan zal je het uiteindelijk kapot maken of je maakt jezelf kapot door jezelf tekort te doen!
Liefde!
Iris
23-11-2016
12:12 UUR
Ik worstelt mijn leven lang met een laag zelfbeeld en eigenwaarde Ga dagelijks het gevecht aan met angst, twijfels en onzekerheden, Ik mis het vermogen om cht van mezelf te houden, Voor mij voelen dit soort "Je moet eerst van je zelf houden" blogs als 1 grote bevestiging: Je faalt, je bent niet goed genoeg, je bent de liefde niet waard. Je bent afhankelijk van de mensen om je heen voor je gevoel van eigenwaarde en het gevoel geliefd en gezien te zijn... en dat mag niet! Ik heb in de afgelopen jaren veel van dit soort verhalen gelezen en discussies gevoerd met mensen die meenden te weten wat liefde is.... en dat het allemaal begint met houden van jezelf. En dat als je dat niet kunt... je eigenlijk niet instaat bent tot liefhebben. Ik dacht dat "ze" gelijk hadden en dat ik dus keer op keer faal, niet goed genoeg ben, de liefde niet waard. Die gedachten, die overtuiging heeft me depressief gemaakt. Ik praat er over met mijn psycholoog en stel mezelf de vraag; is het echt zo verkeerd om afhankelijk te zijn en je naasten nodig te hebben om je geliefd te voelen? Is de mens niet gewoon een sociaal dier dat anderen nodig heeft om in elkaars -emotionele-behoeftes te voorzien? Wat is daar verkeerd aan? Het is natuurlijk prachtig als je " heel bent, in je eigen kracht staat, van je zelf kunt houden, onafhankelijk bent" Maar wat als je dat allemaal niet bent? Of niet genoeg? En misschien ook wel nooit word? Maakt mij dat "ongeschikt" om liefde te kunnen geven / ontvangen, maakt dat de liefde minder echt, minder waard? Het elkaar nodig hebben, een beroep doen op, afhankelijk zijn van, op elkaar aangewezen zijn... Het lijkt in een steeds individueler en egocentrisch wordende wereld niet meer te mogen, en wordt zelfs als zwakte afgedaan. Maakt mij triest. https://misandryangie.files.wordpress.com/2016/05/fb_img_1464108310328.jpg
Hoi Lisette, Het is dat iedereen leert, iedere dag opnieuw. En ook het houden van jezelf is een proces. Maar het is niet alleen het houden van jezelf, het is ook genoegen nemen met wat je hebt. Blij zijn met kleine dingen. Je niet afhankelijk opstellen. Opkomen voor jezelf. Natuurlijk ben je samen om dingen te delen, om te leren van elkaar, om leuke dingen te doen, maar niet om alles uit handen te geven en de ander dingen op te laten lossen. Of om jezelf pas open te stellen voor liefde als eerst de ander zegt "ik hou van jou". Dus voorwaardelijk ipv onvoorwaardelijk. Het is jouw leven en dat mag jezelf inkleuren. Of je nu buiten de lijntjes kleurt of netjes binnen de lijntje... Het is jouw kleurplaat en het is niet de bedoeling dat iemand anders die kleuren gaat invullen. Mag ik vragen waarom jij het een gevecht vindt? Want het lijkt nu alsof je ergens de weg bent kwijt geraakt en nu iedere dag jezelf wilt bewijzen dat je wel waard bent om geliefd te worden (door iemand anders). Het is dus een feit dat deze blog jou inderdaad raakt, omdat het een onderwerp is waar jezelf moeite mee hebt. Een spiegel. En liefde is er op zoveel manieren. Je kunt liefde voelen voor je auto, voor reizen, voor je huisdier, voor je familie enz En iedere liefde is anders. En of we sociale dieren zijn? Ik merk dat dat voor mij steeds minder wordt. Ik heb een paar goede vrienden en daar houdt het mee op. En deze vrienden horen mijn verhalen aan, maar kunnen mij niet geven wat ik verlang of waar ik behoefte aan heb. Dit zijn stukjes waar ik zelf aan mag werken. Ze kunnen wel handvaten geven, maar het zelf doen is aan mij. Dat is het verschil lijkt mij om afhankelijk of onafhankelijk te zijn. Ik wens je heel veel kracht! Liefs Iris