Was dit dan het einde?

Het vervolg van: - Het begin van het vervolg -

Je was weg. We hadden afscheid genomen. Ik had echt geen idee of dit voor altijd was (ow god, laat het niet voor altijd zijn). Ik had gewoon geen idee. Maar de dagen zonder jou waren lang. En eigenlijk waren ze niet zonder jou want je was er altijd. Je woonde gewoon in mijn gedachten. Wat was er in vredesnaam met mij aan de hand? Waarom? Waarom ging je niet weg?
Ik was druk in mijn huisje. En als ik echt druk was dan was je even weg. Dan had ik afleiding, maar ik hoefde maar even te knipperen met mijn ogen. Ik hoefde maar even te gaan zitten en daar was je weer. Wat zou je aan het doen zijn? Zou je ook aan mij denken? En nog honderd andere van deze vragen bleven door mijn hoofd malen.  Vaak keek ik alleen op WhatsApp. Kijken of je online was. En als je dan online was, dan ging ik afvragen met wie je aan het appen was. Ja, zo erg was ik wel.
We waren trouwens geen vriendjes meer op FaceBook. Ook dat kon niet meer. Dus ik kon niks meer van je zien en wat wilde ik graag weten wat er in je leven gebeurde. Waarom was die drang zo sterk. Je leek wel een grote magneet. Alleen zat er nu een dikke strop om mijn nek. Ik wilde dit niet zo ervaren en toch gebeurde het. Je was een soort verslaving geworden.

En ook al wist ik dat we hadden afgesproken om geen contact te hebben, ik zocht toch contact met jou. Maar dat had ik beter niet kunnen doen. Opeens was het anders. Je was niet meer thuis. Ik omschreef het als de afhaalchinees. Soms ging het luikje een klein beetje open en kreeg ik een kleine portie eten, maar als ik echt honger had, dan bleef het luik dicht. Ik kreeg hoofdpijn omdat ik telkens tegen dat dichte luik liep. Wat eerst zo leuk en spontaan ging, werd nu geforceerd. Het voelde niet meer fijn.
Ik deed mezelf alleen maar pijn. Opeens vond ik je een klootzak. Stom, want ik “verbrak” zelf de afspraak en verwachtte nu wel iets anders. Ik ging nu jou de schuld geven van mijn gevoel.

Ik wist het gewoon niet meer. Weer voelde ik me niet gelukkig, terwijl ik juist had gekozen om gelukkig te worden. Waarom kon ik niet gewoon verder zonder jou?
Ik heb 0p het punt gestaan om je een brief te sturen. Jij wist niet wat er in mij speelde en wat voor een grote rol je nog was in mijn leven. Dus ik wilde je duidelijk maken dat ik gewoon nooit meer contact met je wilde. Eigenlijk wilde ik dit natuurlijk niet echt, ik wilde gewoon weer dat leuke contact, maar ik moest iets. Ook dit trok ik niet langer. En net op die dag, net op die dag dat ik echt dat afscheid wilde, kreeg ik een appje van jou.
Waarom nu toch dacht ik dan? Natuurlijk kon ik die berichtjes niet negeren. Het was net of jij aanvoelde wat ik wilde doen. En ik bezweek en liet het zoals het was.

Alleen veranderde er daarna niet veel. Daarna kon jij me net zo goed weer lekker negeren.
En om mezelf geen pijn meer te doen nam ik nu zelf het besluit om echt te stoppen met dit alles. Ik wist gewoon geen raad met mezelf. Dit deed me weer zoveel verdriet. Weer was ik dagen aan het huilen. Waarom ging jij nu niet vanzelf uit mijn gedachten? Dat was echt een heel groot vraagteken voor mij! Op de één of andere manier voelde dit zo apart!

Ik ging op internet speuren. Je moet me echt niet meer vragen wat ik zocht en waarom ik daarnaar zocht, maar dat was het moment dat ik het woord tweelingziel tegen kwam. Tweelingziel dacht ik bij mezelf… Het is gewoon een eikel die mij niet waard is! Maar dit woordje bleef mij roepen. En toen ging ik echt lezen. En van de ene site surfte ik naar de andere site. En telkens las ik een verhaal dat ikzelf had kunnen schrijven. Alles kwam gewoon overeen. Niet een beetje, nee alles! Zou het dan toch zo zijn? Is dit een bekend iets? Wat kan ik er dan aan doen? Misschien was het wel net als de griep… Even een tabletje en je was ervan af.
Wat ik las was niet altijd even makkelijk. Ik begreep het wel, maar hoe kom ik toch van dat gevoel af?
Ik las dat dit gevoel, die aantrekking, dat dat heel normaal was. Maar normaal of niet, ik wilde het NIET! Alleen twijfelde ik nog erg aan mezelf. Hou ik mezelf niet gewoon voor de gek? Vlucht ik niet in iets wat ik heel graag wil? Dus ik ging wel kijken of er mensen waren die konden “voelen” of jij mijn tweelingziel was. En ja hoor, ik kreeg dus die bevestiging. Ik schrok er wel van, maar was opgelucht omdat ik het me niet verbeelde. Maar ik ging toch weer twijfelen. Natuurlijk was je geen tweelingziel. Je was gewoon een egoïst. Ik begreep het nog niet helemaal.
En zo ging ik toch nog op zoek naar iemand anders die mij nog een bevestiging kon geven. En natuurlijk kwam die er. En nu? Ik kreeg ook veel adviezen. Ik las veel. Nu nog het handelen. Maar hoe laat je iets los wat je zo graag wilt hebben? Ik snapte het niet. Ik snapte er niks van!

Dus ik had nu echt een brief geschreven die ik ook zou sturen. En deze keer was het goed. Dit moest ik gewoon doen zei de held op sokken!
Ik twijfelde nog even want toen ik vroeg waar ik jou een brief naar toe kon sturen kreeg ik binnen een minuut antwoord. Waarom kon het nu wel? Nee Iris, niet twijfelen.
En daar ging mijn brief. Ik heb je alles uitgelegd zoals ik het voelde, zoals ik het heb ervaren. De brief heb ik net nog gelezen. Ik meende alles wat erin stond en wat was het moeilijk om dit te sturen. Ik meende het wel, maar wilde het afscheid niet. Ik kwam eigenlijk al gelijk terug op mijn besluit. Ik hoopte zo op een reactie, maar je begrijpt het al. Die kwam er niet. Zou het dan hierbij blijven?
 
5-3-2016
22.33 uur