Tweelingziel of klootzak

Het hele tweelingzielenproces is echt een proces. Je ervaart, je geniet, je voelt je heerlijk, je stort in, je vlucht, je herkent, je verwerkt, je komt tot rust!
In deze blog beschrijf ik mijn gevoelens en mijn twijfels t.o.v. mijn tweelingziel (die ik C. noem).
Als je goed tussen de regels door leest herken je “de les” die ik heb geleerd. Als je weet wat ik bedoel, dan ben je al een heel stuk op de goede weg.
Trouwens, als je deze blog leest lijkt het wel alsof ik verder geen leven had / heb, maar ik heb het stukje tweelingziel even flink aangedikt omdat ik iets duidelijk wil maken en omdat dit voor veel mensen heel herkenbaar is. So, let’s go!

Dat was het dan. Ik had je een brief geschreven met al mijn gevoelens. Ik had me bloot gegeven. Het voelde wel heerlijk. Jou kan ik ook gewoon alles schrijven en zeggen.
Dus ik was “het kwijt”. Jij kon ermee doen wat je wilde en ik was vrij van al die gedachtes.

Echter duurde dit gevoel niet lang. Helaas moest het waarschijnlijk zo zijn dat er hier nog heel veel op mij afkwam met mijn nieuwe huisje, mijn stekkie. Ik raakte in paniek. Wie kon mij hiermee helpen? Juist, ik kon alleen maar op jouw naam komen. En zo stuurde ik je in paniek een appje. “Help me” was letterlijk wat er overal te lezen stond. En je reageerde alsof ik je die brief nooit had gestuurd. Afscheid? Wat nou afscheid! We hadden weer contract!
Je beloofde mij te helpen. Je zou tijd voor mij maken.
Wat was ik opgelucht en blij. Jij was de beste die mij hierin raad en advies kon geven. Maar helaas, het bleef stil vanuit jouw kant.

Ik wist (vraag me niet hoe) dat jij ook contact had met iemand anders in de tussentijd. Dus toen het stil bleef en jij je belofte niet na kwam begon mijn ego echt in opstand te komen!
"Zie je nu wel Iris, hij maakt wel tijd voor iemand anders, maar jij stelt niks meer voor." – "Kijk dan toch Iris, hij is al zolang op WhatsApp. Dat is zeker met haar." – "Yoehoe", riep mijn ego. "HIER ben ik. Waarom zie je mij niet?! Yoehoeeeeee! Hoe kun je nu zoiets wat zo mooi is, wat zo goed voelt, hoe kun je dat compleet negeren??????"

En ondertussen had ik die strijd in mezelf. “Moet ik hem nu een appje sturen en vragen waarom hij niet komt?”. “Moet ik hem bellen en vragen of die het adres nog een keertje moet hebben?” (geintje).
Nee Iris, doe nu maar niet want dan stoot je hem alleen nog maar verder af.
“Ja maar hij zei toch dat die tijd zou maken. Waarom zegt die dat dan?” “Als hij geen tijd kan maken, dan kan die het toch ook gewoon zeggen!” "En waarom komt die niet terug naar MIJ? Waarom doet die dat nu wel bij een andere vrouw?" Ja, dat raakte mij het diepste. Dat wat wij samen hadden gehad, dat hij dat nu gewoon met iemand anders deed. Hele harde auw!
De strijd tussen mijn verstand (ego) en hart was losgebarsten.

En ook al wist ik wat een tweelingzielenrelatie inhield, nog begreep ik dit stuk niet. Ik had wel gelezen dat het eigenlijk niks raars was. Hij was aan het vluchten – the runner-. Hij is ook met zijn eigen stukje bezig en daar pas ik op dit moment gewoon niet in. (zou het echt zo zijn).
En dan krijg je het advies om het te laten rusten. Dat heb ik dan ook gedaan.
Uiteindelijk heb ik de kracht gehad om alles zelf op te lossen.

Maar toch bleef dat aan mij knagen. Waarom is hij niet gewoon eerlijk? Ik wilde gewoon antwoord. Hij was niet dood, hij was gewoon bereikbaar. hij had zijn telefoon vast 1000x in zijn hand gehad, maar niet voor mij! Waarom reageert hij soms zo spontaan en de andere keer totaal niet?
Zie je wat ik mezelf aan het aandoen was? Ik zag het ook, ik voelde het ook, ik was nergens anders meer mee bezig, maar ik kon er ook niet mee stoppen. En dat stuk begrijpt niemand dus. Dat stuk begrijp je alleen als je het zelf mee hebt gemaakt.

Zo krijg je dan die eenzame strijd weer. Je kunt er met niemand over praten. Of dat kan wel, maar dan wordt je toch niet begrepen. Nu was het niet mijn ex waar ik verdriet om had, het einde van de relatie en alle rompslomp met de kleine. Nee, nu was hij het.
Toch doe je je verhaal bij een vriendin. En dat doe je 1x, en dat doe je 2x. En telkens stel je de vragen: “Waarom doet hij dit?.” “Waarom doet hij dat?” “Waarom doet die NIKS?” En de grootste vraag “Waarom kan ik hem niet los laten?”
Maar je vriendin hoort je aan en kan jou ook geen antwoorden geven. Dan krijg je als advies dat je door moet met je eigen leven. Pak je toch eens bij elkaar, geef jezelf een schop onder de kont en ga.
En dat heb ik ook zo vaak tegen mezelf gezegd, en dan ging het even de goede kant op en dan kwam dat ego weer grrrrr  Aan de ene kant voel je zoveel liefde voor je tweelingziel en aan de andere kant maakt hij je verdrietig, boos enz. (Lees deze laatste zin even goed). Dus je gaat je echt afvragen, je gaat twijfelen… Is hij nu wel echt een tweelingziel of gewoon een klootzak?

Hier een paar quotes die ik dan tegenkwam op internet. Je gaat helemaal verdrinken in deze teksten. Hij is geen tweelingziel, nog niet misschien want dan zou hij dit allemaal niet doen!




Haal hem van dat voetstuk af. Laat hem los, ga je eigen weg. Dat waren de adviezen. Ja, van mensen die hetzelfde mee hadden gemaakt. Dat deed ik toch? Ik reageerde toch niet meer? Ik wilde dit toch niet meer? Ik heb heel hard geschreeuw dat ik het niet meer wilde. Wat kon ik nog meer doen?

Alleen was ik nu kwaad geworden. Ik was kwaad op hem, ik was kwaad op mezelf. En je raadt het al, dat was ook niet de weg om los te laten. Ik kon opeens niet meer goed ademhalen. Het leek net of ik niet door kon ademen. Wat moest ik toch doen om hieruit te komen? Waarom bleef hij aan mij trekken? Ik wist dat ik er bijna was, ik voelde het, maar wat….?   

In het begin heb ik wel gekeken wat voor andere mannen er nog rondliepen hoor. Tja, dat jagen zat er nog wel in bij mij en aandacht was natuurlijk ook leuk. Dus is zat ’s avonds op de bank te swipen. Meestal naar links, soms naar rechts en dan had ik even een leuk contact. Even appen, kijken wie er aan de andere kant zat. Even op andere gedachten komen. Maar al snel zei Tinder dat er geen matches meer waren… oeps
En ja, ik heb wel een paar leuke mannen leren kennen (mijn dank hiervoor), maar ik merkte al snel dat ik nog lang niet klaar was voor een relatie. En het was dus ook niet eerlijk om andere mannen aan mij te binden. Er was iets aan het veranderen in mij. Ik had geen behoefte meer aan die contacten, ik wilde mijn eigen dingen doen. Ik wilde tijd voor de kleine en voor mezelf. En seks? pfff Zelfs daar was ik niet voor te vinden. Ik wilde verbinding, echte verbinding! Ik ga niet meer voor zilver, ik ga voor goud! Dus ik beloofde mij goud, maar zal ik dat ooit krijgen?
 
06-03-2016
10.16 uur