Single mama zijn

Toen ik mijn ex-vriend leerde kennen had ik niet verwacht dat we gingen samenwonen.

Toen ik mijn ex-vriend leerde kennen had ik niet verwacht dat we een huis zouden kopen

Toen ik mijn ex-vriend leerde kennen had ik niet verwacht dat we een kleine zouden krijgen

Zulke dingen verwacht je niet als de eerste keer “hallo” tegen elkaar zegt
 
Helaas had ik ook niet verwacht dat ik single mama zou worden… Maar het gebeurde…

Wat was het met mijn ex mooi in het begin. Samen gingen we grote avonturen tegemoet. Alles SAMEN ontdekken. Geen uitdaging was te groot en een saai leven zouden wij nooit krijgen!
En toch wat het er opeens stiekem ingeslopen. Heel veel met elkaar vertellen, maar nooit echt praten.
Een perfect team vormen. Alleen speelde eentje altijd op veld A en de andere op veld B.
Het vuurtje dat eerst vanzelf brandde ging langzaam uit. De aanmaakblokjes raakte op en zelf het vuur aanwakkeren werd moeilijk.
De sleur van “houden van” was aangebroken.

En toen gebeurde het… Aangeraakt worden door een groot verlangen. Aangeraakt worden in passie en hartstocht. Voelen dat er ook diepe verbindingen kunnen zijn. Verbindingen waar het vanaf moment één bij klikt! Voelen met je ziel.

Dit alles had ik niet verwacht toen ik mijn ex-vriend leerde kennen.

En als je dan uit elkaar gaat dan ben je niet “gewoon” single, je bent opeens single mama.
En toen brokkelde er nog veel meer af. Vrienden vonden het lastig, ik kon niet blijven wonen waar ik woonde. Langzaam brokkelde alles af tot ik echt alleen stond met mijn kleine man.
Soms vroeg ik me af of het dit alles waard was. Was het niet veel makkelijker geweest om mijn ex-vriend als vriend te houden. Dan had ik al deze stress niet gehad…

Als alleenstaande mama sta je opeens ook letterlijk overal alleen voor. In mijn relatie was ik vaak alleen, maar nu was het echt "ik" tegen de rest van de wereld. Nooit een helpende hand in de buurt.
Eigen huisje, verhuizen, nieuwe opvang voor de kleine regelen, werk door laten gaan, opeens anders omgaan met de man waar je zoveel jaar samen mee bent geweest. Op alle vlakken wordt je overdonderd. En het stelt helemaal niks voor want hoeveel alleenstaande mama’s zijn mij al niet voor gegaan?! Dus dit kan ik toch ook?!
En natuurlijk lukt het allemaal. Er komt altijd wel hulp op het juiste moment, je leert zelf sterk te zijn.

Maar soms… Soms zou het toch zo fijn zijn om gewoon die arm om je heen te hebben. Dat iemand zegt: “kom maar, dat doe ik wel even”, “Je hoeft even niet sterk te zijn, leun maar even op mij”, dat de zorg van de kleine even uit handen wordt genomen, dat je je niet druk hoeft te maken om geld, of dat je gewoon ’s avonds tegen iemand aan kunt kruipen en dat degene je vertelt dat je het waard bent! Gewoon dat, zo heel soms. Zo heel soms verlang ik daar naar.

Soms, heel soms heb ik er gewoon de schurft hekel aan om alles iedere dag alleen te moeten doen. Mijn kleine is net 4 en na de vakantie is hij voor het eerst naar school gegaan. En dan wordt weer eens duidelijk dat ik niet die standaard mama ben.

Ja, toen ik in mijn relatie zat kwam er ook veel op mijn schouders terecht, en toen zei ik vaker dat ik net zo goed alleen kon zijn. En dat klopt zeker wel. Nu doe ik alles gewoon zonder mij te hoeven ergeren dat iemand anders het niet doet. Maar er was meestal een back-up en die back-up moet ik nu zelf zijn. Of de kleine nu ziek is, of hij wil afspreken met vriendjes, de afspraak met de tandarts (hij is pasgeleden pas voor het eerst geweest), het fruit en het drinken dat mee moet naar school, de boodschappen halen, zwemles, douchen, spelen, tanden poetsen,klusjes in huis, koken, de kleine leren fietsen, oppas regelen, billen poetsen en ook de informatieavond van school.

Die avond was dus vanavond. Voor mij is het niet kijken dat papa thuis is zodat ik kan gaan, nee ik moet een oppas regelen. En ook al zijn er veel ouders alleen op zo’n avond, omdat de andere helft thuis is bij de kinderen, dan nog lijkt het wel alsof ik de enige single mama ben (ben ik ook), en dat het gewoon op mijn hoofd staat geschreven.

Het thema op school is “familie”. Ja zei de juf, ze hebben ook al een tekening gemaakt over het gezin thuis. Ik hield mijn hart vast. Onder de verdere uitleg door zochten mijn ogen langs de muur naar de tekening van mijn kleine man. Nergens kon ik zijn naam ontdekken. Pas toen we naar buiten liepen zag ik zijn tekening aan de andere kant van het raam hangen. Ik keek, ik las de namen van “ons”, hoe hij ons ziet en ik moest mijn tranen inhouden. Wow, wat realistisch. Zo realistisch dat het mij pijn deed. Hij en ik staan samen naast het huis en lijken op elkaar. Papa staat aan de andere kant. Gelukkig lijkt papa op een alien en wij niet, maar ik had liever meer haar gehad ;-)
Maar het raakte mij. Ook al zijn mijn eigen ouders gescheiden en weet ik dat het beter is voor de kinderen, dan nog kwam dit binnen.
Kinderen merken het als je niet gelukkig bent, kinderen zien hoe de situatie is en doorvoelen alles. Als je in een "verkeerde" relatie zit dan vormt dit een beeld voor hun eigen relaties.

Als ik mijn gevoel nu eens had weggestopt, als ik genoegen had genomen met wat was, als ik niet had geluisterd naar mijn verlangen, als ik op de automatische piloot door was blijven gaan, als ik niet had geluisterd naar mezelf, dan had deze tekening er heel anders uitgezien!
Zo slecht hadden we het toch niet? Het gras is toch altijd groener bij die andere stelletjes? En overal is toch iets! Waarom stelde ik mij zo aan?

Maar helaas kon ik na een half jaar mijn gevoelens niet meer wegstoppen, wat er was, was niet voldoende, mijn verlangen schreeuwde, ik stond op uitbarsten, ik ben niet gevoelloos en leef niet met oogkleppen op. Ik kon gewoon niets anders meer dan naar mezelf  luisteren en te handelen naar mijn gevoelens.
Als HSP'er voel je gewoon zoveel meer!

Wat mijn verstand ook allemaal bedacht om maar rustig te blijven, om me maar een schuldgevoel aan te praten, om maar te laten blijven waar ik "veilig" was, het lukte niet meer. De vulkaan barstte uit en ik heb mijn hart en gevoel gevolgd.
Nee, het is soms niet makkelijk om alleen te zijn maar ik ben trots op wie ik ben, wat ik heb bereikt en wat ik doe!

De kracht van een single mama valt niet te onderschatten!
Thumbs up voor alle single mama’s! … en papa’s natuurlijk!

Iris
20-09-2016
22:51 uur