Pieken en dalen

Pieken en dalen
 
Ja, ow ja, die heb ik zeker.
Ik heb afgelopen weekend een heerlijk weekend gehad met mijn zoontje.
Ja, zo’n weekend waar mijn ex en ik er zoveel van hebben meegemaakt. Ik vond het heerlijk om samen, als gezinnetje, een weekend weg te gaan. Genieten van elkaar.
En ook al deed ik het meeste “werk” als we een weekend weg gingen, toch genoot ik ervan. Ik wilde zo graag dat plaatje zijn. Je kent het wel. Een verliefd stelletje samen met hun kindje. Genietend van elkaar. Als we zo’n weekend weg waren dan deden we ook genieten. Maar meer van de kleine dan van elkaar. En we lachte, en we genoten, maar meer met en van de kleine van met en van elkaar.

En hoe vaak ik ook een weekendje weg boekte, het veranderde niet.
Toen we nog een relatie hadden ben ik ook een keer alleen een weekend weg geweest met de kleine. Mijn ex werkte in ploegen en het was niet altijd even makkelijk om dan een weekend weg te plannen. Dus ik was alleen. En ook dat ging prima, maar we hadden nog wel een relatie.
En nu was het dan echt de eerste keer dat ik alleen ging sinds we uit elkaar zijn. Ik was bang voor die flash backs. Dat ik dat plaatje weer voor ogen kreeg wat ik zo graag wilde, maar dat viel gelukkig mee. En ik werd ook niet verdrietig omdat ik wel allemaal gezinnetjes zag lopen die samen deden genieten van hun weekendje weg.
Nee, ik had er totaal geen last van. Ik vond het heerlijk met de kleine man. Nu ben ik dat natuurlijk wel al gewend om veel alleen te doen met hem.

Op het park was ook een animatieteam. Dus voor de kids was er altijd iets te doen. En Timmy vond het geweldig. Hij is zo onzeker en teruggetrokken geweest, en als ik dan nu zag hoe hij mee deed. Dat hij geen paasei aan zijn neus voorbij liet gaan. Dat hij op kwam voor zijn eigen. Nou, ik was supertrots op hem. Echt waar! Hij kreeg zelfs een oorkonde. Gewoon omdat hij een topper is! En wat was hij trots.
Hij genoot, ik genoot.

En nu is het dag erna. En ik val in dat gat. Opeens  voel ik me weer zo alleen. Ik stuurde mijn ex foto’s van zijn oorkonde. Hoe trots hij het vasthield. Ik schreef er ook een berichtje bij. Dat Timmy zo was gegroeid. Dat hij het geweldig had gevonden en dat hij zo voor zichzelf opkwam. Dat ik trots was.
En opeens kreeg ik dat gevoel weer over me heen. Dat we zoiets nooit meer samen mee zullen maken. Dat we niet meer een gezinnetje zijn. Dat we deze dingen apart zullen beleven. En ik voel me wegglijden in dat dal.
Ja, dit is zo’n moment dat ik me zo alleen voel. Ook al is het goed zoals het is, toch overvalt dit gevoel me. Het pakt me in. En het roept weer zoveel in mij op.
Het is dan niet alleen dat plaatje dat ik mis, dan komt C. ook weer om de hoek kijken. En dan kan ik verdrinken. Dat dal is dan vol met water en ik spartel. Ik spartel om boven water te blijven, om weer houvast onder mijn voeten te krijgen.

Pieken en dalen. Ze horen erbij en ik golf mee. Ik laat ze toe, hoe moeilijk het dan nu ook weer is.

29-03-2016 10:22 uur