Onbereikbaar zijn

Als Timmy naar zijn vader gaat, dan gaat hij bij mij vandaan. Echter heb ik niet het gevoel dat ik hem dan in de steek laat. Dan ben ik niet onbereikbaar. Dan heb ik meestal mijn telefoon wel binnen handbereik voor het geval er iets mocht zijn of als Timmy even zou willen bellen.
Alleen ga ik vaker naar de sauna. En je raad het al. Daar heb je geen broek aan waar je je telefoon in kunt doen. En nee, je mag hem ook niet verstoppen in je badjas. Daar ben je totaal onbereikbaar. En dat was een eng gevoel (voor mij). Voor Timmy wil ik eigenlijk altijd bereikbaar zijn. Ik weet namelijk dat Timmy het soms moeilijk heeft de tweede dag/nacht. En dat is dan ook net de dag dat ik naar de sauna ga omdat ik die dag alle tijd heb. Nu is het nog nooit voorgekomen dat Timmy mij even moest bellen omdat er iets was, maar het spookt dan wel door mijn hoofd. Wat als hij dan net wel wil bellen en ik kijk pas 2 uur later op mijn telefoon? Nu ben ik daar ook best erg in en kan ik dat moeilijk loslaten. Simpelweg omdat hij zoveel voor mij betekent. Ben ik dan overbezorgd? Sta ik mijn eigen geluk in de weg? Vroeger hadden mensen niet eens een mobiel.

Maar ik vind het gewoon geen fijn gevoel. Ga zelf maar eens de deur uit (voor een paar uur) en je komt er na 10 minuten achter dat je telefoon nog bij het koffiezetapparaat ligt. Wedden dat je terug rijdt want het zou toch zo maar eens kunnen gebeuren dat er iemand zou bellen…

Dus de eerste keer sauna keek ik regelmatig op mijn telefoon. Natuurlijk werd er niet gebeld, maar erg relaxed was het niet. De tweede keer had ik mijn moeder ingelicht. Als er iets zou zijn en mijn ex zou me niet te pakken krijgen, dan zou hij automatisch mijn moeder bellen en die wist dan waar ik uithing. Je raadt het al… niks aan de hand.
En de derde keer wilde ik het anders. Dus ik zei gewoon tegen mijn ex dat ik naar de sauna ging. Hij wist dan in ieder geval dat er niet gebeld kon worden en mocht Timmy er dan wel behoefte aan hebben, dan kon mijn ex iets creatiefs verzinnen. Iets wat ik ook zo vaak moet doen. En dat voelde goed. Waarom toch altijd dat moeilijke gedoe.

Het “wat als er iets ergs is gebeurd en hij moet met spoed naar het ziekenhuis gevoel” was hier nog niet mee getackeld, maar goed, het is een begin.
Deze stap had ik dus “overwonnen”. Ook al voelt het raar om niet bereikbaar te zijn, af en toe is dat nu eenmaal zo.

Maar dat is niet het enige. Afgelopen week zat ik in de auto. Ik had Timmy afgezet op de peuterspeelzaal en ik had die dag een afspraak gepland. Ik had er zin in en ik was dus onderweg. Opeens bekroop me een raar gevoel. Ik bedacht me dat ik van Timmy weg aan het rijden was. Steeds verder en verder. En dadelijk zou ik 1,5 uur niet bereikbaar. Eigenlijk wist ook niemand waar ik was. Stel je voor dat er net dan iets zou gebeuren met Timmy. Kun je je voorstellen dat mijn enthousiaste gevoel van de afspraak totaal onder de auto kwam?! Eerst met een harde klap tegen de motorkap en zo onder de auto. Weg!

Zelf vond ik het niet leuk dat dit gevoel me bekroop. En hoe verder weg ik reed, des te meer werd ik ermee bedekt. Nee, ik vond het helemaal niet leuk, maar ik wist wel gelijk waar dit gevoel vandaan kwam.
Toen ik net met mijn ex samen was, gingen we voor handel naar Almere. Aanhanger mee, dus we reden relaxed. Die ochtend waren we nog even bij mijn vader binnen gesprongen om iets op te halen. Hij was boven en vroeg of hij naar beneden moest komen. Nee doe geen moeite zei ik. We hebben weinig tijd, we gaan gelijk weer. (lees je het goed, daar is die TIJD weer. Althans, hij was er niet want die had ik niet). Onderweg had mijn vader nog gebeld, maar ik kon niet oppakken waardoor hij mijn voicemail had ingesproken. “Iris, kun je me even terugbellen”.
En dat deed ik. Ik weet al niet meer waar het over ging. Niks ernstigs in ieder geval. Daar ging mijn telefoon weer. Nu van mijn schoonzus. “Je vader is met spoed naar het ziekenhuis en ze weten nog niet precies hoe en wat. Waarschijnlijk een hartinfarct.”
WAT?!?!?!  En daar zit je dan. 200 Kilometer van huis met een aanhanger achter de auto. Het enige waar je aan kunt denken is je vader. Dat je zo snel mogelijk naar huis wil, maar je kunt niet meer doen dan wat je doet en het gaat veel te langzaam.
Mijn vader heeft het niet overleefd. Hij is “gelukkig” wel in leven gebleven tot wij er waren en kort daarna hebben wij een beslissing moeten nemen.
Dus ik kan me goed voorstellen waardoor dat gevoel me opeens bekroop, Dat wegrijden van iemand, het niet bereikbaar zijn. Maar mijn afspraak was prettig en ik zal het zo weer doen. Je kunt je leven niet laten bepalen door iets wat waarschijnlijk nooit meer zal gebeuren. En als het gebeurd dan moet het zo zijn. Dat neemt niet weg dat ik het niet altijd prettig zal vinden, want die herinnering blijft. En zo zie je maar weer hoe een herinnering, een nare gebeurtenis, je zo van de wijs kan brengen.

28 februari 2016
23.16 uur