Net als in een film

Jeetje, hij kwam! Eindelijk kon ik hem dan vragen wat ik wilde vragen. Maar waarom kwam hij nu? Waarom in de ochtend? Waarom als hij op doorreis is? ’s Avonds heeft hij toch meer tijd? Maar goed, hij kwam. HIJ KWAM! Ik was blij, enthousiast maar wel heel rustig.
Ik ging door met werken. Timmy moest naar de wc. Dus hup, naar de badkamer. En toen hoorde ik het. Klop klop. Even schoot er  van alles door me heen, heel even maar. Ik liep van de badkamer naar de tussendeur. De tussendeur is van glas. Dus ik zag hem al staan. We keken elkaar aan en ik begon spontaan te lachen. Tja, dat doe ik altijd als ik hem zie.
 
Geen spelletje meer
Ik liet hem binnen en verontschuldigde me gelijk omdat Timmy nog op de wc zat. C. wachtte ondertussen braaf op mij. Toen ik terug kwam zag ik hem rondkijken en ook hij stond een beetje nerveus te lachen.
Ja, hij was jarig geweest dus ik feliciteerde hem. Op dat moment leek het net of ik er niet was. Mijn lichaam kuste hem, maar ik was er niet. Mijn mond kwam weer heel dicht bij die van hem, maar ik liet het niet toe. Dat “spelletje” had hij de eerste keer gespeeld maar nu wilde ik niet weer dat verlangen oprakelen. Nee, niet weer! Ik begon net een beetje alles op de rit te krijgen. Dus nee, ik nam mezelf in bescherming.
Ow wat voelde hij onzeker. Hij wist zich niet echt een houding te geven.

Alles was anders
Tijd voor koffie had hij niet, dus ik kwam gelijk ter zaken. Ik had geen zin om er omheen te draaien. Ik wilde hem graag zien, maar niet zo. Niet zo 1,2, 3 en weg.
Ik merkte dat ik ook anders was. Dus ik zei dat hij een perfecte timing had. Dat ik net dat weekend ervoor alles vol had gezet in de kelder. Maar we zullen eens gaan kijken zei ik erachter aan.
En daar gingen we, naar de kelder. Timmy moest natuurlijk mee. En ik kan me alle momenten nog herinneren als Timmy er was en we wel heel erg naar elkaar verlangden. Dat ik Timmy dan TV liet kijken zodat onze lippen elkaar ongestoord konden vinden.  Maar nu was het er niet. Alles was anders.

Daarom wil ik geen kinderen
Ja, daar stond zijn bestelling. Helemaal achter die dozen in die hoek. Er stonden nog lege dozen voor. Ik wilde ze aan de kant schuiven maar alles stortte in. Letterlijk en figuurlijk.
Maar stiekem was ik ook blij. Ik keek hem een beetje wanhopig aan. “Sorry”, zei ik: “Dit gaat het niet worden.”
“Nee dat begrijp ik” kwam er uit zijn mond.
We liepen weer onwennig naar boven. Helaas werkte Timmy niet mee. Timmy wilde graag als eerste en ik had even helemaal geen zin in dat gedrag. Ik werd zelfs boos uit frustratie. Verstoor alsjeblieft niet dit moment dacht ik. Hij is maar even hier. Maar Timmy bleef huilen en ik kreeg hem niet stil. Tot C. begon te praten. En ja hoor, binnen no time stond Timmy heel aandachtig naar C. te luisteren en het huilen stopte. Wow, en dat voor een man die totaal geen kinderen wil.
Ook dat bevestigde hij me nog even. “Daarom wil ik dus geen kinderen” zei hij. Ik keek hem aan en kon alleen maar uitbrengen dat Timmy het beste was wat me is overkomen. Ja, ook ik dacht  ooit zo dacht ik nog.

De runner
Maar mijn vraag! Ik wilde mijn vraag stellen voor hij weer weg zou rennen. Daar ging ik. En eigenlijk weet ik al helemaal niet meer precies wat ik vroeg. Het was iets in de trant van: “Ons afscheid moest, ons contact kon niet meer, maar waarom is dat zo gebleven? Opeens was het over, van het 1 op het andere moment.
“Hoe komt dat” vroeg ik aan C. Hij stond weer zenuwachtig te lachen en het liefste was hij de deur uitgerend. Hij wilde weg. Ik merkte aan alles dat hij weg wilde. Het enige wat hij antwoorde was: “Dingen veranderen nu eenmaal”.
 
Net als in een film
Maar hij moest verder. De situatie was een beetje onwennig weer. Moesten we kussen, of een hand geven of…?
Uiteindelijk gebeurde er niks. Hij liep de trap af en hij draaide zich nog 1x om. Ik stond boven aan de trap en zei heel cool: “Ja, tot over een half jaar dan maar weer ofzo”. En daar ging hij.
Veel tijd om na te denken had ik niet. Ik had afgesproken met een vriendin.
“Je gelooft nooit wie er net langs is geweest” zei ik tegen haar…
Jeetje Iris en hoe was het? “Nou”, zei ik “eigenlijk heel raar”. Ja, het voelde zo raar. Ik voelde zijn onzekerheid, ik voelde dat kleine jongetje diep in hem, maar ik zag die man die gezien wil worden. Zijn bezoekje heeft een minuut of 10 geduurd. Misschien 15, en voor mij was het als in een film. Ik speelde wel mee, maar het was als een waas aan mij voorbij gegaan. Net of ik ergens anders was.
 
Ons laatste weerzien
Mijn vraag was niet helder geweest en daar had ik wel spijt van. Dus de dag erna heb ik hem een appje gestuurd dat hij die laatste stukje van de film maar moest vergeten. Dat ik niet goed uit mijn woorden kwam, maar dat ik wel steeds meer aan het schrijven was. Ook over mijn gevoelens en dat hij het misschien ooit wel eens zou lezen.
En dat was ons laatste weerzien. We zitten ondertussen weer op de helft van dat half jaar. Zal ik gelijk krijgen of meldt hij zich eerder?
Wordt vervolgd

14-05-2016
22:00 uur