Mensen en relaties

Vandaag was ik met mijn zoontje in een speelpark. Een klein, knus parkje. Niet erg groot, maar er was genoeg te doen om de hele middag door te komen.
Op een gegeven moment komt er een stelletje binnen met een kleine van ongeveer 2 jaar. Echt happy keken ze niet, maar ze deden zoals heel veel gezinnetjes. Om beurten spelen met de kleine, foto’s maken, een herinnering maken. Alleen voelde ik dat er iets was. En omdat het niet echt een groot park was kwam ik ze regelmatig tegen. De kleine vond het er leuk. Hij rende overal naar toe. Dit werkte echter bij de moeder op de zenuwen. De vader was even weg en toen hij terug kwam kreeg hij de wind van voren.
“Ik moet ook overal voor opdraaien” hoorde ik de vrouw zeggen. Wow, dat kwam me bekent voor. Die opmerking had niet alleen iets met dat moment te maken.
En als ze dan samen gingen zitten, dan was er een afstand. Letterlijk en figuurlijk. Er werd gepraat, maar dat was meer tegen de kleine dan tegen elkaar. Tegen elkaar werd het hoognodige gezegd. Zonder dat ik er erg in had zei ik hardop: “Jullie moeten uit elkaar”. Gelukkig stond ik ver genoeg ervan af. Mijn kleine vroeg wel gelijk wat ik nu zei…

Ja, ik zag opeens mezelf zo’n 1,5 jaar geleden. Toen was onze kleine ook 2 jaar oud. De relatie zal er niet veel anders uit hebben gezien. Voor de kleine deden we alles en deden we ook veel samen, maar de spanning tussen ons was te snijden. Gelukkig (of jammer genoeg) was dat niet voor veel mensen te merken. Jammer genoeg omdat het dus voor de meeste mensen echt een vraagteken was waarom wij uit elkaar gingen. Natuurlijk speelde er al langere tijd iets en dat zal bij dit stel ook wel zijn geweest. En ja, het is heel moeilijk om de knoop door te hakken, maar deze energie die ik voelde… Nee, daar wordt niemand vrolijk van.

Na ons grote speelavontuur gingen we eten bij Mc Donalds. Toen we aan tafel zaten kwam er een stel binnen zonder kind. Ze moesten even wachten voor ze konden bestellen. Ze stonden beide naar de borden te kijken om iets uit te zoeken. Ondertussen streelde hij de hele tijd de bovenkant van haar rug. Ze had een topje aan, dus hij raakte echt haar huid aan. En dat de hele tijd. Zouden ze net bij elkaar zijn? Zouden ze gewoon gelukkig zijn?  

Deze genegenheid is voor mij heel apart. Eigenlijk heb ik het maar zelden meegemaakt. Meestal ben ik degene die geeft. Dus dit waren echt twee uitersten die ik vandaag heb gezien.

En hoe zit het met de rest van de relaties? De relaties waar die genegenheid niet (meer) zichtbaar is, maar die ook nog niet zo slecht is dat je aan de energie kunt voelen dat het een aflopende zaak is. De middenmoot zal ik maar zeggen.
De: “We hebben het goed, maar niet echt super” relaties.
De: “Het kan altijd beter, maar wat er nu is, is goed genoeg toch?” relaties.
De: “Ik voel dat er meer is waar ik voor open sta, maar kan ik opgeven wat ik nu heb?” relaties.
De: We hebben zoveel meegemaakt samen, ik kan nu toch niet zomaar vertrekken?” relaties.

Ik kan (helaas) zeggen dat ik binnen relatiegebied veel heb meegemaakt. Ik ben er niet trots op, maar het is nu eenmaal zo gelopen. Het voordeel hiervan is dat ik nu wel weet is dat ik bovenstaande relaties en situaties niet meer wil. Niet de middenweg relaties en zeker niet de relaties waar je je tijd uitzit. Die van het stel bij Mc Donalds wel uiteraard.

Wat ik heb geleerd is dat je pas lief kunt hebben als je je open stelt. Je kunt geen “voorwaarden” stellen aan een relatie. Deze voorwaarden, of te wel verwachtingen werpen blokkades op. Die blokkades maak je om jezelf te beschermen, alleen kan er dan niks meer stromen. Echter weet iedereen ook dat als je je open stelt, dat je dan geraakt kan worden. En daar kan dan toch weer een pijnlijke ervaring uit voort komen. En dat durft dus nog niet iedereen.

Maar het wordt wel allemaal steeds duidelijker. Ja, als je je open stelt en jij je gevoelens op tafel gooit, dan kan er van alles gebeuren.
De ene keer kan een aasgier er een stukje van nemen, de andere keer wordt er alleen naar gekeken en soms wordt er ook heel liefdevol mee omgegaan. Het is de kunst om van iedere ervaring en relatie te leren, te voelen, “te zien”. Op een gegeven moment leer je wat het met je doet, wat wordt er gespiegeld en hoe je dat kunt reflecteren naar jezelf en aan jezelf geven zonder het van een ander nodig te hebben.
Het is de kunst om bij jezelf te blijven. Iedere relatie en ervaring weer.

Soms kun je echt niet toe zijn aan een relatie omdat je weer een stukje aan jezelf gaat werken, en soms kun je hunkeren naar dat samen zijn. Het blijft een gewiebel  op een wip tot je je evenwicht gevonden hebt!
Sommigen blijven aan de grond en weten telkens niet hoe zo naar boven kunnen komen of "gebruiken" hiervoor juist iemand, anderen nemen genoegen met het middenstuk (comfortabel), en enkelen gaan alleen voor de top.
Het is de keuze die jezelf maakt.
 
Iris
30-08-2016
22: 05 uur