Lief vriendje... Ik wil JOU... niet

Deze blog gaat niet over mijn laatste ex, maar over mijn eerste "echte" ex-vriendje.
Aangezien het ook een ex is plaats ik deze blog hier.

Het ideale stel...
 
Ik was net 17 jaar. Ik had “vaste verkering”. Hij was 21 jaar. Het voelde als broer en zus. Ja, ik wist eigenlijk niet beter. Ik was erin gerold.
Hij was chauffeur, maar had nog niet zijn groot rijbewijs, maar werkte wel bij een groot transportbedrijf. En wat vond ik dat gaaf, al die vrachtwagens. Wow!!! Een droom werd geboren. Wat was dat gaaf! Wat wilde ik graag zo’n mooi groot ding kunnen besturen.

Wat een apart wereldje. Het trok mij wel. En al snel kon ik mee met een vrachtwagenchauffeur. Een ritje Frankrijk was zo gepland. Gaaf!
Maar wat een gewoon ritje zou worden, werd een droom, of nachtmerrie. Of was het beide!?
Ik werd niet alleen verliefd op de vrachtwagen of op dat magische wereldje. Nee, ik werd ook verliefd op de chauffeur. Het leek wel of ik mezelf verloor. Wat een gevoel. WTF was dit!? Die aanrakingen, die genegenheid, die interesse. Alles wat ik niet ervaarde in mijn relatie kon ik voelen. Ow ik voelde het 100x erger.
“Ik werd aangeraakt”.

Ik kon ervan genieten. En al snel was een tweede ritje gepland. Er was 1 minpunt, of waren het er 4 of 5? Hij was getrouwd, hij was 32 jaar en hij had 2 kinderen. Ik heb zelfs zijn vrouw ontmoet. Ja, mijn moeder wilde wel graag weten met wie ik meeging, dus een bezoekje was wel op zijn plaats. Natuurlijk wist mijn moeder niet wat er speelde. En wat vond ik dit spannend. Niemand wist van “ons”. Oogcontact durfde ik bijna niet te maken. Bang dat iemand iets zou merken.
En midden in die bruisende dynamiek van kinderen die rondliepen, mijn moeder die honderd en uit praatte, de vrouw van… die geen benul had... Tussen al die dynamiek stond alles even stil. Ik kreeg een brief in mijn handen geduwd. Heel ongemerkt. “Lees maar als je thuis bent” was de boodschap.

Wow, en wat was dat een mooie brief. Een brief van iemand die zo oprecht met mij begaan was. Dit kon toch niets anders zijn dan echte liefde? Och, ik was 17 jaar!

Het volgende ritje was gepland. Wat voelde ik mij gewild, geliefd. Alles wat ik in mijn huidige relatie niet voelde.
Maar helaas was dit ritje zo voorbij. Er waren niet veel laad –en losadressen. Ik zou bellen met het thuisfront zodat ik wist wanneer ze mij konden ophalen.
Verdomme! Ik wilde niet bellen. Ik wilde niet naar huis. Dit mocht niet overgaan. Ik wilde voor altijd in die vrachtwagen blijven. Hoe kon ik nog terug naar mijn vriend terwijl ik dit allemaal voelde? Dit was niet faire! Wie had dit bedacht? Wie wilde mij dit zo laten voelen. Wat voor een fucked up spelletje was dit?

Toen we de plaats opreden zag ik mijn vriend al staan. Hoe kon ik dit in vredesnaam uitleggen?! Ik nam afscheid en met pijn en moeite klom ik uit de vrachtwagen. Ik wilde niet. Ik wilde echt niet! Maar ik moest.
Ik liep zo in de armen van mijn vriend. Niet omdat ik naar hem verlangde. Niet omdat ik hem had gemist. Nee, omdat ik me ellendig voelde. Omdat ik iemand miste die ik niet mocht missen. Omdat ik troost zocht.
En die troost kreeg ik, meer dan ik zou willen.

Ik wilde eigenlijk alleen zijn met mijn verdriet. Maar daar werd geen gehoor aan gegeven. Ik wilde niet dat mijn moeder dit zou zien dus ik lag “stiekem” te huilen in bed. Maar helaas kwam er iemand binnen. Mijn god! Het was mijn vriend. Ik lag snikkend op bed en ik zei dat ik kapot ging van verdriet. Niet om hem, maar om die ander die ik miste.
Ik wilde dat hij mij zou verafschuwen. Ik wilde dat hij er een punt achter zou zetten want zelf kon ik het niet. Op dat moment was ik te zwak.

Maar wat ik zou willen gebeurde niet. Hij kwam juist naast mij liggen. Hij pakte mij vast, hij begon mij te troosten. NEE! Ik wilde niet getroost worden. Ik wilde hem wegduwen. Ik wilde hem afstoten. Ik had geen behoefte aan zijn contact. Ik wilde dat andere contact. In gedachte sloeg en schopte ik hem, weg van mij, WEG, maar fysiek deed ik niks.
Ik was emotioneel te zwak dus ik liet het toe. Ik huilde in de armen van mijn vriend om iemand anders…

En naar mate de tijd verstreek, zakte mijn gevoel voor die andere man. Er was geen contact meer. Er was alleen nog een brief. Een hele mooie, oprechte brief. Helaas had ik niks aan woorden. Het gaat om die daden. En die daden waren er niet meer, dus legde ik mij neer bij alles wat er niet was en mijn verlangen stopte ik weg. Het kon toch niet meer.

De enige die daden had was mijn vriend. Tja, hij was dan weer niet zo goed in woorden, maar hij was er wel. Ik was jong, ik wist nog niet veel van de liefde.
Ik voelde niet met mijn gevoel want dat gevoel had mij nu al in de steek gelaten. Dus ik ging voor wat wel makkelijk was.
Ik ging samenwonen met mijn vriend want tja, we hadden toch nooit ruzie. Het liep allemaal op rolletje. Het ideale stel!!!
Het ideale stel dat volgens iedereen wel zou gaan trouwen. Dat waren wij.
Ze moesten eens weten...

Iris
12-09-2016
21:38 uur