Jouw magisch wondertje - Weet je het nog?

Weet je het nog? De eerste keer dat je ging liggen en dat je voor het eerst het hartje van je kindje hoorde? Weet je nog wat voor een gevoel dat dat je gaf? Sprongen de tranen in je ogen? Was je blij en bang tegelijk? Je wordt opeens mama, je bent mama, er groeit een kleine uk in je. Iets zo klein maar al zo levensvatbaar is. Dat al zo’n sterkte hartslag heeft. Weet je het nog?
 
Weet je het nog dat je ging liggen en dat je dmv een echo je kleintje kon zien? Dat hele kleine mensje, dat is jouw kindje. Dat kindje heb je samen met je partner gemaakt en dat mensje groeit in jouw buik. Weet je het nog wat voor een magisch gevoel dat was?
 
Weet je nog dat je helemaal in paniek was toen er werd gezegd dat er waarschijnlijk iets mis was met dat wondertje in jouw buik? Weet je nog dat je al die stress niet wilde ervaren omdat dat niet goed was voor je kleine, maar je moest keuzes maken! Keuzes voor jou en keuzes voor dat ieniemienie mensje in je buik. Of heb je het geluk gehad dat er niks aan de hand was!
 
Weet je nog dat je bezig was met iets en dat er opeens een klein friemeltje liet weten dat die er was. Weet je nog die eerste schop? Weet je nog dat je hand automatisch naar je buik ging om te voelen! Om 1 op 1 te zijn terwijl je dat al was? Weet je het nog? En dat je daarna bijna je handen niet meer van je buik kon houden. Weet je het nog?
 
Weet je nog dat je op het einde liep en dat je het nu wel genoeg vond. Dat je eindelijk kennis wilde maken met dat engeltje! Weet je het nog? Weet je het nog hoe die liefde toen al zo groot was!
 
En weet je ook nog dat je zo onzeker was? Dat je om iedere scheet het ziekenhuis belde. Dat je opeens heel lang geen voetje tegen je buik had gevoeld. Weet je nog dat je toen een beetje in paniek raakte? En weet je ook nog dat het dan zo mooi was als je het dan toch weer voelde of dat je dan op controle toch weer dat heerlijke geluid van het hartje hoorde. Weet je het nog?
 
Weet je nog dat je zoveel pijn en angst hebt doorstaan om dat kleine ieniemienie , magisch, wonderbaarlijk mensje ter wereld te brengen! Of is dat het eerste dat je bent vergeten?
 
Weet je nog dat de papa zo trots op je was om ook zijn kindje ter wereld te brengen? Voel je het nog?
 
Weet je nog hoe het voelde toen je eigen kindje op je werd gelegd? Weet je nog wat er door je heen ging? Kun je nog herinneringen hoe tevreden je was, maar tevens zo moe en ook weer zo vol adrenaline. Weet je het nog?
 
Ik… Ik die altijd heeft geroepen geen kinderen te willen. Ik moest er echt niet aan denken om niet meer “zomaar” de deur uit te lopen. Om verantwoordelijk te zijn voor iets of iemand. Nee, het was echt niks voor mij… En toch…. Toch heb ik op 37-jarige leeftijd een pracht van een zoon gekregen en het is gewoon het mooiste wat mij is overkomen!

En die ervaring… die ervaring had ik voor geen goud willen missen. Het was voor mij een hele spannende, stressvolle periode, maar daardoor heb ik hem wel heel intense beleeft. Na de eerste 20 weken ben ik eigenlijk pas echt kunnen gaan genieten en dat ging ook niet lang omdat er daarna lichamelijke klachten kwamen, maar ik heb het er allemaal voor over gehad.

En het mooiste, en het onzekerste en het intenste stukje van zijn bestaan lijkt nu zo ver weg. Dat kleine mensje dat eerst niks kon en alle hulp nodig had is nu opeens zo groot.
Dat kleine mensje dat zo afhankelijk was wordt al een echte jongen die dadelijk de grote wereld in stapt.
Dat kleine mensje dat mij zoveel vreugde en vrolijkheid heeft gebracht. Dat kleine mensje heb ik zo lief en gaat dadelijk naar de grote school.

En het leven gaat zo snel voorbij dat je er soms gewoon niet bij stilstaat hoe gezegend je eigenlijk bent. Al die momenten, al die herinneringen, al die foto’s, al die video’s. Het is zo mooi om naar te kijken.
 
En al die wonderbaarlijke momenten, al die emotionele gevoelens. Alles van de zwangerschap en de bevalling lijkt soms zo ver weg. Je raast door en het lijkt opeens allemaal zo vanzelfsprekend want iedereen doet toch “zomaar” even zijn kinderen groot brengen!!! Die magie wordt opgeslokt door het leven dat wij leven.

En helaas is bij sommige mensen de liefde voor hun kind(eren) opeens ver te zoeken. Is een kind opeens een last ipv een wonder. Ow, en wat voel ik me dan machteloos en zou ik ieder kind in mijn armen willen sluiten, willen beschermen, willen liefkozen. Gewoon omdat het allemaal kleine wondertjes zijn!
 
26-04-2016
22:02 uur