Is dit nu het leven?

Inleiding:
Hier dan het einde van mijn relatie van 7 jaar. Niet veel mensen heb ik betrokken bij dit "proces". Het is eigenlijk allemaal in een sneltreinvaart gegaan. Van de onrust, tot de ruzies en uiteindelijk het definitieve "oordeel". Veel mensen begrijpen ook niet waarom ik dit alleen heb gedaan en doorstaan. Maar ik kon niet anders. Het was allemaal heel dubbel...
Tevens zien mensen niet wat voor een beslissingen ik allemaal heb moeten maken binnen een paar maanden tijd.
Ze kennen wel je verhaal, maar hebben het niet geleefd. Er dat is gewoon een feit!
Het ging dus van het zoeken naar een nieuw huis, tot het regelen van de peuterspeelzaal, de verkoop van het oude huis, verhuizen, papierwerk enz. En het werk moest ook nog enigzins doorlopen.
Achteraf heb ik verwijten gekregen, maar sorry, ik ga niet 3x vragen om hulp. Dan doe ik het wel alleen! Zoals gezegd ging het in een sneltreinvaart. Ik had amper tijd om adem te halen, en nee, dan ga ik niet vrolijk verhuiskaartjes sturen!!!
Ja, dit vind ik eng om te verwoorden. Zelfs mijn moeder kent dit verhaal niet. Maar hier komt die dan.
 

---

En daar zat ik dan. Vertel maar eens Iris, zei de huisarts.
En in plaats van woorden uit mijn mond, kwamen er tranen uit mijn ogen. Ik kon echt niks anders meer dan huilen. Dagen lang was ik al de weg kwijt. Het enige wat ik er nog uit kreeg was: Is dit nu het leven? Ik dit nu waar ik zo trots op moet zijn?
De huisarts had al snel in de gaten dat ik moest praten en niet met hem. Dus hup, ik werd doorverwezen naar een tussenpersoon. En wat duurt wachten op een afspraak dan lang. Ik was zo op. Ik wilde met iemand kunnen praten en ik kon met niemand praten. Althans niet met iemand die mij begreep.
Toen ik eindelijk naar de afspraak mocht deed ik daar hetzelfde verhaal. Ook hier was ik niet aan het goede adres. Nee, dat werd de GGD. GGD? Ik ben toch niet gek? Maar goed, het was in ieder geval iets.
Eerst kreeg ik een intake. Zo zei de dame in kwestie tegen mij. Dan gaan we eens kijken wat er aan de hand is en stellen we een plan op. Misschien is 1 gesprek voldoende, misschien 3 of 6 of 9. Dat is het maximale.
Ik dacht bij mezelf dat 3 wel mooi zou zijn. dan had ik mijn hartje gelucht en zou het wel weer goed gaan. Maar helaas! Ik plan jou in voor 9 afspraken Iris zei ze! 9? Is het zo erg met mij?
En wat voelde ik me schuldig. Thuis liep een kleine man rond die op zijn mama vertrouwde, alleen mama was even niet de mama die hij gewend was. Ik wilde zo graag sterk zijn, maar ik was op.

Thuis en naar de buitenwereld toe ging het wel redelijk. Thuis kon ik nog wel eens huilbuien hebben, maar andere mensen merkten er niks van. Bij de gesprekken bij de GGD stortte ik in, op weg naar huis raapte ik me weer bij elkaar.  
Hoe is het dan zover gekomen vraag je je misschien af. Ik had een prima leventje. Een leuke partner, een huis, mijn eigen webshop en een kleine man. En als gezin deden we leuke dingen, als partners minder, maar daardoor deed ik wel heel veel samen met mijn zoontje. Lekker genieten.
Alleen was er vanaf het begin van de geboorte iets ingeslopen. Ik had het gevoel dat ik er alleen voor stond. Natuurlijk niet altijd, maar we waren allebei druk in ons eigen leven. We groeide uit elkaar. En ik wilde verder groeien maar ik had het idee dat ik niet kon groeien. En mijn ex , mijn ex zag het allemaal anders. We waren redelijk veel samen, maar waren niet samen om het zo maar eens te zeggen. Nu ga ik hier niet teveel op in. Het is toch een welles / nietes spelletje. Waar het om gaat was dat het gewoon wel ging, maar niet WOW.
En de druppel was toen ik een gesprek van de messenger had gewist. Het was een gesprek met een ex die een bestelling wilde ophalen. Er stond niks raars in, en ik had ook geen intentie om iets met die ex vriend te beginnen. Maar ik wist hoe er gereageerd kon worden en dat bleek dus ook zo te gebeuren. Het is een feit dat ik gewoon eerlijk had moeten zijn, maar hoe ik mijn best deed om het uit te leggen, om het recht te zetten, niks was goed.
Sindsdien was de spanning te snijden. Ik wist niet meer waar ik goed aan deed. Ik liep op mijn tenen. En we deden wel dingen samen, maar er was gewoon zo’n strijd tussen ons voor we de deur uit gingen samen. Ik had dan eigenlijk al geen zin om te gaan, maar deed het dan toch om er een leuke dag voor de kleine van te maken.
Ik had er zo geen zin meer in en was dus echt op het punt beland dat ik afvroeg:
IS DIT NU HET LEVEN?

En zo zat ik dus bij de GGD. Ik wist het niet meer. Na een paar gesprekken begon ik was rustiger te worden en kreeg ik meer inzicht. Er werd gevraagd of mijn ex ook wilde komen. Dat deed die dan ook. Die aardige mevrouw stelde relatietherapie voor. Ik wilde dat wel. Dan kon ik ook eens mijn kant van het verhaal vertellen en zou er ook eens naar me geluisterd worden. Op dat moment stemde mijn ex ermee in alleen toen ik twee dagen erna een relatietherapeut had gezocht die mij wel iets leek kreeg ik te horen dat het allemaal onzin was. Dat IK een probleem had, dus waarom zou hij dan mee in therapie moeten? En weer BAM! De volgende klap in mijn gezicht. Ik trok het niet meer. Ik voelde me zo eenzaam. Het leek wel of niemand mij begreep.

En ondertussen moest ik gewoon mijn werk doen en werd er ook nog eens verwacht dat ik nog steeds die sterke mama was. Maar ik was op, Het was zo’n eenzame strijd. Alles in mij begon te schreeuwen. Dat gevoel dat ik al eens eerder heb proberen uit te leggen. Ieder stukje Iris kwam in opstand.

Dit trok ik niet meer. Ik wilde even weg. Ik MOEST gewoon even weg. We hadden al min of meer besloten om uit elkaar te gaan, alleen het was niet definitief. We "wisten" het allebei wel, maar het was niet uitgesproken.
En ik? Ik wilde even geen mama zijn, even geen huisvrouw zijn, even geen eigenaar van mijn bedrijf zijn. Ik wilde Iris zijn! Maar wie was Iris? Waar was ik? Ik wilde even tijd om na te kunnen denken.

Wordt vervolgd
3-3-2016
20.45 uur