In gedachten

Tweelingziel…. Ik heb er over gelezen en gelezen. Ik heb alle fases doorleefd (denk ik). De ene beter dan de andere. Het ene moment dacht ik echt dat ik gek aan het worden was, en het andere moment was ik weer heel rustig. Ik heb zelfs gedacht dat ik er niet sterk genoeg voor was. Maar ik kan nu zeggen dat ik het een plekje heb gegeven. Dat is weet wat het inhoudt en dat ik er vrede mee heb. Dat ik weet en weet ipv lees en lees.
Maar 1 ding aan deze mooie verbinding vind ik niet echt leuk.
Als ik ’s ochtends mijn ogen open, dan plopt er iemand in mijn gedachten. Als ik ’s avonds naar bed ga, dan ligt er letterlijk iemand naast mij. En in de loop van de dag komt hij ook even op visite.En niet 1 keer, nee, zo vaak hij wil, of is het zo vaak ik het toelaat?

Ik heb op het laatst echt bijna geschreeuwd dat ik dit niet meer wilde. Dat het leek alsof dit de laatste hindernis was. Dat hij gewoon uit mijn gedachten moest.
Ik heb namelijk geleerd: Alles was je aandacht geeft, groeit.
En ik wilde niet dat hij groeide. Ik wilde juist dat hij wegging.
Hij denk toch ook niet aan mij!
Hij negeert mij gewoon. Waarom zal ik hem dan zo belangrijk vinden.
Hij laat niks van zich horen. Ik beteken niks voor hem.
Waarom doet hij nu zo enz enz
Dat waren allemaal vragen die in me omhoog kwamen.

Ik ging denken wat hij zou denken. En de les die ik juist van hem heb geleerd is:
Je kunt niet voor iemand anders denken.
Maar de laatste woorden die hij tegen mij zei toen ik vroeg waarom dat ons contact nu zo veranderd was.
Dit waren zijn laatste woorden: Tja, dingen veranderen nu eenmaal.
Die woorden... Die hoorde ik maar gingen het ene oor in en het andere oor uit. Maar later deden die woorden pijn. Ze waren een mes die door merg en been gingen. Die het diepste van mijn ziel raakte. Zou hij het echt menen? Tja, die twijfel komt ook vaak terug... Alleen is dat weer een andere twijfel. Ik ga me nu meer afvragen in welke fase hij zit.

Dus het enige vervelende aan dit alles is dat hij continue in mijn gedachten is. Het is zo vervelend want het is zoveel makkelijker iets of iemand te vergeten als je er niet meer aan denkt.
En om eerlijk te zijn wil ik niet meer aan hem denken. Hij is nog lang niet zover in zijn proces dat er voor ons iets zal veranderen. En tot het moment dat hij weet wat het inhoudt, tot dat moment wil ik eigenlijk dat ik hem vergeet. En ik weet dat dat er niet inzit. Dus dat is iets wat ik een plekje moet geven. Dat is het stukje wat ik moet leren om mee om te gaan.

Oké, mijn gedachtes zijn nu wel sterk veranderd. Ik denk nu niet meer met vragen. Het is geen waarom meer, of hoezo en hoe komt het toch dat…
Nee, nu is hij er gewoon. Het zijn geen herinneringen, het is geen toekomstmuziek, het is gewoon "hij". Hij is er en ik vraag me af wanneer het minder wordt.
 

26-03-2016
20:49 uur