Ik mis papa

De kerstvakantie is achter de rug. Eigenlijk een rare periode. Timmy was eerst bij mij, daarna naar zijn papa, toen weer bij mij en hup weer terug.
Tja, ik was echt in de veronderstelling dat ze maar 1 week vakantie hadden. Bleek dit dus 2 weken te zijn. Lekker handig van mezelf en mijn ex en ik hadden nog niet echt iets op papier staan mbt de vakanties.
Dus toen was dit een goede oplossing. Alleen heeft Timmy dan relatief vaak zijn papa gezien zonder lange tussenposes. Normaal gaat hij 1x per 2 weken naar zijn papa.

En nu was het vrijdag. Ik ging Timmy halen van de peuterspeelzaal. Hij was heel enthousiast zoals gewoonlijk. Vol energie. Tot we thuis waren.
Hij wilde opeens niet meer lopen van buiten naar binnen. Begon te huilen alsof zijn leven ervan af hing. Wat heb ik nu aan mijn fiets hangen? dacht ik bij mezelf.
Wat is er Timmy? Vroeg ik.
"Ik kan niet meer lopen!"
Wat, je kunt niet meer lopen? Kom op zeg, ik ga naar binnen!
"gekrijs" "Ik heb pijn".
Waar heb je dan pijn? Net was er nog niks aan de hand?! (nu een beetje geergerd omdat ik gewoon naar binnen wilde om te gaan eten).
"In mijn been" zei Timmy dus steevast.
Met veel pijn en moeite waren we binnen en nu ging ik even vragen wat er nu ECHT aan de hand was.
"IK MIS PAPA" kwam er met horten en stoten uit en weer die dikke tranen.
Van binnen doet me dat pijn. Ik kan het me echt voorstellen hoe hij zich moet voelen. Het is niet leuk om iemand te missen. Het kan gewoon echt pijn doen. Dan niet in je been natuurlijk, maar je moet toch iets zegggen om het een plekje te geven. En bij Timmy is het zijn been.

Met de belofte om papa te bellen en het vooruitzicht dat wij het weekend ook leuke dingen gingen doen, ging het al een stukje beter. Ondertussen was mijn telefoon gekaapt en was hij alle emotions die hij leuk vindt aan het versturen naar papa met een paar spraakberichten erbij. Voor de afwisseling zal ik maar zeggen.

Na het telefoontje met papa ging het alweer beter en we hebben daarna nog een leuke middag en avond samen gehad . Maar het zijn van die momenten... Je wilt niet dat je kind pijn heeft maar als je uit elkaar gaat kom  je er niet onderuit. Bij elkaar blijven was gewoon geen optie, maar op zulke momenten had ik toch gehoopt dat we dichter bij elkaar zouden wonen.
En aangezien dat ook niet het geval is proberen we er met z'n alle het beste van te maken. En het lukt aardig hoor. Wat dat betreft zijn we eigenlijk nog wel een "team" alleen zou ik Timmy dat vedriet zo graag willen besparen

En ja, er wordt vaak gezegd dat kinderen veel makkelijker zijn met zulke situaties. Dat ze het beter een plekje kunnen geven. Ze zijn zo flexibel hoor je vaak. Maar Timmy is gevoelig, altijd al geweest en ook al weet ik dat hij vrede heeft met de situatie op zich, dan nog kan hij papa missen. Dat zijn toch net twee andere dingen.