Het moet echt anders!

Dit is het vervolg van: Was dit dan het einde?

De brief was verstuurd. Maar email is geen WhatsApp. Je krijgt geen bericht als die goed is aangekomen, je krijgt al helemaal geen bericht of die überhaupt is geopend, laat staan gelezen.
Maar ik was het kwijt, hij kon ermee doen wat je wilde. Over tot de orde van de dag.

En natuurlijk ging dat niet. Ik heb al een blog geschreven “Tweelingziel of Klootzak”. Daar ben ik al verder in gegaan met mijn verhaal, maar ik zal hier gewoon het vervolg schrijven. Het loopt een beetje in elkaar over, maar het zijn wel apart “stukjes”.

Waarom was hij toch zo belangrijk voor mij? Waarom durfde ik hem niet gewoon te zeggen wat ik voelde? Ik weet dat ik hem alles kan zeggen. Hij vertelt mij ook alles. Maar dan komt mijn ego weer. Dat kleine bange ego. Bang om gekwetst te worden. Dus ik ging gewoon door zoals ik deed.

Tot er hier iets gebeurde waardoor ik in paniek raakte. Ik had hulp nodig. Er kwam opeens heel veel tegelijk op mij af. Kon ik nu niet even een rust moment krijgen, vroeg ik mezelf af. Moet ik maar steeds blijven “vechten”? Ik wilde niet meer vechten. Ik wilde niet meer vechten met mijn ex, ik wilde niet meer vechten met mijn gedachtes, ik wilde niet meer vechten met alle brieven die hier in de brievenbus kwamen met slecht nieuws. Ik wilde het niet meer.

En wie kon me helpen? Wie kon mij advies geven. Natuurlijk was hij dat! Hij, de zakenman die overal verstand van heeft. Dus daar ging ik weer. Mijn appje aan hem begon met: “Ik weet wat ik in de brief heb gezet, maar….” En ik kreeg bericht terug. Het leek wel net of hij de brief niet had gelezen, of had hij tussen de regels door gelezen en voelde hij dat ik het niet meende? Of was hij ook nog niet klaar om mij los te laten? Dus natuurlijk wilde hij me helpen. Ow jippie dacht ik, ik ga hem binnenkort weer zien. Dan kan ik hem persoonlijk vragen wat ik nu voor hem heb betekend, dan kan ik vragen wat het met hem heeft gedaan en dan kan die mij niet negeren, want dan staat die voor mij.
Maar hoe erg hij me ook wilde helpen, hij reageerde niet meer. En weer schreeuwde ik luid van binnen! Wat moet ik nu? Moet ik hem weer “lastig blijven vallen” en vragen wanneer die nu komt? Ik wilde me niet zo opdringen, maar ik wilde wel hulp.
Ik besefte dat ik dan toch zelf de enige was die mezelf kon helpen. Dat ik het toch echt zelf was die moest gaan kijken wat ik nu kon en wilde. Dus dat heb ik gedaan. Opeens zat ikzelf te onderhandelen met advocaten, moest ik beslissen wat er verder ging gebeuren, moest is vriendelijk blijven tegen mijn huurbaas en samen naar een oplossing zoeken.
En weet je wat? Het is me gelukt! Tussen alle bedrijven door heb ik mijn eigen hachje “gered”. En och, advocaten zijn ook maar mensen ook al gooien ze met dure woorden.
En de wijze les die ik heb geleerd: Geen hulp krijgen, is ook hulp krijgen…

In die tijd ging ik dus echt twijfelen. Was hij nu wel mijn tweelingziel of gewoon een klootzak?
En ik merkte dat ik steeds meer afstand ging nemen. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Ik zocht mensen op die hetzelfde mee hadden gemaakt. Ik denk dat ze helemaal gek werden van mij. Maar je kunt er bij niemand anders mee terecht. Vrienden en kennissen begrijpen je niet. Dit moet je echt zelf meegemaakt hebben wil je de intensieve stroming kunnen begrijpen. En ik wist op een gegeven moment ook echt dat het een proces is, dat je hier zoveel van kunt leren, maar ow mijn god, dat verlangen naar hem, dat vrije gevoel, dat gevoel van mezelf zijn (letterlijk en figuurlijk), dat verlangen ja! Ik wilde zo graag dat hij dit ook zou voelen. Maar hij is niet zover in dit proces als ik. Ik heb al keuzes gemaakt.

En het contact werd minder, terwijl ik ook zoveel liefde voelde stromen. Ik kon heel kwaad op hem zijn, maar ook voelen en weten dat hij worstelt met zijn verhaal, met zijn reis. En dan gaf ik hem in gedachten alle liefde die ik hem kon geven.
En ik ging beseffen dat het anders moest. Dat ik nu echt eerlijk tegenover mezelf moest zijn. Maar hoe? Ik had voor mijn gevoel al alles geprobeerd, maar nu was het toch echt genoeg geweest. Als die bevestigingen vragen, al die twijfel. Om mezelf niet te laten verdrinken, niet te laten verstikken, moest er iets veranderen. En je raad het al, veranderen is eng. Hoeveel pijn dit ook deed, al die verlangens, al die emoties, ik was ook heel erg bang voor verandering, want dit kende ik.  Stel nu voor dat ik hem echt loslaat. Wanneer zie ik hem dan weer? Zal hij dan nog wel ooit aan mij denken?
Maar ik voelde wel steeds meer rust. De periodes van “het is goed zo” werden langer. Alleen als dat “gemis” in me naar boven kwam…. brrrrr

19-03-2016
08.35 uur