-
Het bloedde dood
De afstand werd netjes bewaard en wat miste ik ons contact.
Ik besefte meer dan ooit dat ik mijn eigen reis moest vervolgen. Dat dit het doel is van onze ontmoeting, van onze relatie. Dat er telkens stukjes naar boven komen die ik moet verwerken. Dat hij er is om mij richting te geven. Ik had er steeds meer vrede mee.
Er speelde alleen 1 klein dingetje… C. had iets besteld bij mij en die bestelling stond nu al een tijdje op hem te wachten. Het was ook nog niet betaald. Nu wist ik wel dat hij het netjes zou betalen, maar eigenlijk had ik het geld nodig.
Dit vond ik dus erg moeilijk. Ik had al eens gevraagd wanneer hij langs zou komen om de bestelling op te halen en dan kreeg ik natuurlijk als antwoord : “snel” of iets in die trant.
En ik wilde ook niet als een zeur overkomen om er telkens naar te vragen. Dan zou hij zeker gaan denken: ” jeetje, daar heb je die zeur weer!” Dus nee, ik liet het aan hem over. En dat ging dan even goed, tot het aan mij begon te knagen.
Mensen zeiden tegen mij: “Hij is bezig met zijn eigen reis, die moet je hem laten volgen. Laat hem maar uit zijn eigen komen.” Terwijl anderen weer zeiden: “Doe wat je gevoel je ingeeft. Als jij hem een bericht wilt sturen, dan moet je dat doen. Dat is er telkens weer een verbinding.” En weer iemand anders zei: “Ow, je mag hem gerust iets sturen, maar je moet niet verwachten dat hij iets terug stuurt.”
Tja, dat was even lekker handig he, al die mensen die weten hoe je met een tweelingziel om moet gaan pffff
Maar ik had gewoon dat geld nodig! Waarom zou ik het niet gewoon kunnen vragen? Hij is dan wel mijn tweelingziel, maar hij is geen god he! Eigenlijk kan ik niks verkeerds doen, niks verkeerds zeggen. Hij is niet zoals een ander. En waarom zou ik het nu opeens niet meer durven te vragen omdat ik weet wat hij is?! We zijn altijd open en eerlijk naar elkaar toe geweest en ik mag hem altijd vragen wat ik wil (of ik antwoord krijg is dan vraag 2). Voor mezelf vond ik het gewoon eng. Ik wilde hem niet verder afstoten.
En die tweestrijd had ik dan best vaak in mij.
Ja, ik laat hem met rust, hij meldt zich wel. Hij moet toch OOIT die bestelling op komen halen! Dat hield ik dan even vol tot ik weer werd overspoeld met andere gedachten en emoties.
Tja, ik doe toch nog altijd wat ik wil haha dussss…. daar ging mijn app. “Ik weet dat je het druk hebt, maar zou je dan misschien wel alvast kunnen betalen? “
En hoppa, binnen een paar minuten had ik bericht terug dat dat geen probleem was. Nou Iris, was dat nu zo moeilijk?
En opeens had ik rust. Dit was gewoon wat ik wilde. Ik hoefde verder niks van hem, ik wilde gewoon dat hij mij respecteerde zoals hij bij een normale klant ook zou doen.En natuurlijk zou hij dat doen. Hij respecteert mij. Dus waarom keek ik daar zo tegenop? Waarom maakte ik het me toch altijd zo moeilijk?!
Ik had rust.
Rond die tijd ben ik ook gaan schrijven. Ik moest hem loslaten, van dat voetstuk halen. Dus zo werd MooiMens geboren. Dat was ook weer een hele stap voor mij. Open en bloot even mijn verhaal doen. Maar ik merkte al gauw dat het wel voldoening gaf. En stiekem wilde ik aan de ene kant heel graag dat hij dit alles zou lezen, dat hij het zou herkennen. Aan de andere kant was ik er als de dood voor! Hij gelooft nog niet eens in mediteren. Laat staan dat hij gelooft dat er tweelingzielen bestaan. Ik had mijn pagina wel gedeeld op mijn privé FB, maar we zijn geen vriendjes meer op FB, en of hij mij profiel soms bekijkt? Om eerlijk te zijn denk ik van niet. Dus ik denk ook niet dat hij van mijn pagina af weet.
Ik kwam steeds verder in mijn proces. Ik merkte, ik wist dat ik nog maar een klein heuveltje over moest. Dat kleine heuveltje om hem echt los te laten. Ik kon wel roepen “Dit wil ik niet meer”, maar zo werk dat niet. Wat je niet wil, trek je aan!
Ik was er gewoon bijna. Ik wist dat dit moest, dat ik het kon. En daar kwam ik een artikel tegen op FB dat mij dat laatste duwtje in de rug gaf! Er stond zo mooi beschreven wat ik natuurlijk al lang wist. Maar het was anders. Opeens was daar het besef. En dat deed ook wel een beetje zeer. Ik weet dat hij moeilijk te lezen is, dat hij een echte zakenman is, maar dat hij heel gevoelig is. Dat hij maar een klein hartje heeft en dat zijn buitenkant zijn binnenkant moet verbloemen. Hij wil met iedereen in verbinding staan. En dat vind ik moeilijk. Omdat ik HSP’er ben wil ik iedereen graag helpen, ik voel empathie, en zo kan ik wel even doorgaan. En dat heb ik dan ook heel sterk naar C. toe. Ik zou zo graag willen dat hij zich niet meer verschuilt, dat hij ook kan groeien en bloeien. Gewoon dat zijn ogen worden geopend. Gewoon omdat ik zoveel liefde voel voor hem. Maar dat kan ik niet. Dat is niet mijn taak. Ja, door onze verbinding zal hij zich wel bewuster worden van dingen, maar ik kan hem niet dwingen. En iemand kan wel je woorden aanhoren, maar hoeft ze nog niet te geloven. Als hij nog niet zover is, dan kan ik spreken als Brugman, maar dan hebben mijn woorden geen uitwerking.
Maar dat artikel, die blog, die vond ik zo mooi! Daar haalde ik alles uit wat ik nodig had. En ik hoop echt dat hij niet meer wil leven in die leegte. Maar tot die dag is dat zijn reis die hij mag bewandelen. Het was gewoon helder. Duidelijk en het bracht zoveel rust. Ik kon hem nu gewoon liefde geven. Ik ging niet vragen: “waarom heb je wel tijd voor anderen, maar niet voor mij?” Ik ging niet meer in een slachtofferrol zitten. NEE! Het is zoals het is. Hij heeft tijd nodig om tot dit besef te komen. En misschien komt hij niet eens tot dat besef. Het is dan zo. Ik heb geen spijt van alles. Juist niet omdat hij mij toch heel veel heeft geholpen (bewust en onbewust), dat hij mij heel veel mijn eigen stukken laat zien en voelen waar ik aan moet werken. En weet je! Natuurlijk is het mooi om fysiek contract te hebben. Het was met C. ook gewoon geweldig. Zo heerlijk, maar wij zijn gewoon 1. Wat is er nu mooier dan dat? Dit blijft altijd bestaan. ALTIJD! En dat is gewoon een feit.
1-4-2016 22:59 uur
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.