Het begin van het vervolg

Voor je verder leest moet ik denk ik nog iets uitleggen. Mijn tweelingziel noem ik C. Ik heb C. ca. tien jaar geleden al ontmoet. Dat heb ik in mijn vorige blog beschreven. Daarna heb ik hem weer ontmoet toen mijn relatie van 8 jaar net voorbij was. Het was leuk dat er iemand interesse toonde. Even op andere gedachten komen. Alleen hij zat toen (en nu nog steeds) in een relatie.
Heel stom, want ik ben niet een voorstander van vreemd gaan, maar ik wist toen nog niet wat er allemaal stond te gebeuren. Tevens voelde het voor mij ook niet alsof hij in een relatie zat / zit. Heel raar, maar ik voel niet echt een verbinding tussen hun. Lastig uit te leggen. Ik heb in ieder geval geluisterd naar mijn gevoel. Naar Iris en niet wat de buitenwereld er van zal denken. Maar omdat hij in een relatie zit, was het dus altijd erg lastig om iets af te spreken en ik heb Timmy. Het was dus een gepuzzel ;-)
 
Het ging verder

We namen afscheid na een heerlijke middag. Drie kussen op de wang. Zijn kussen kwamen net iets te dicht bij mijn mond.
Ik deed alsof  ik niks merkte en na een zwaai liep ik weg.  Zoals gezegd liepen mijn benen weg, de rest ging hem achterna. Maar daar ging hij. Ik voelde me een beetje zenuwachtig, heel raar.
Dat was een leuke middag zei ik tegen mezelf. Morgen weer door met mijn gewone leventje.
Maar dat lukte dus niet. Die verdomde telefoon ook met zijn WhatsApp
Dat “net niet op mijn lippen kussen” had me meer gedaan dan ik dacht. En dat wist hij, ow dat wist hij. En dat was het begin van het vervolg.

We gingen appen. Niet al te vaak. Af en toe een berichtje. Het uitdagen was begonnen.

Ik dacht dat het puur de uitdaging was, de verleiding. Allebei “jagers”. Ik had hem toen nooit als een jager gezien, maar nu des te meer. En ik dacht toen nog: Wat een man kan, kan ik beter . En ja hoor. We zouden elkaar weer zien. Niet lang. We hadden allebei een druk leven. En daar was hij. Wat voelde ik me toch altijd verlegen worden als hij er was. Niet echt verlegen, ik praat honderd en uit, maar… anders verlegen.
We stonden dicht bij elkaar en het was niet te voorkomen. Die blik in zijn ogen, mijn verlangende gevoelens! Alsjeblieft dacht ik. Laat hem iets doen. Ik wilde maar al te graag opeens zijn “prooi” zijn. En ja… onze lippen vonden elkaar. Was dit echt? Kuste hij toen ook al zo? Ik wilde niet meer stoppen, wat voelde dit “perfect”. Ow god, laat hier nooit een einde aan komen.

Maar als ik hem zag was het nooit lang. Hij was altijd even op doorreis. Maar het contact via de app werd alleen maar meer en meer. We vertelden elkaar alles. Hij vertelde mij dingen die hij met niemand anders had gedeeld. En hij werd onderdeel van mijn leven. Alles wat ik deed, wist hij als eerste. We raakte niet “uitgepraat”. Soms dacht ik: waar moeten we het in vredesnaam nog over hebben? Maar het ging gewoon vanzelf.
En onze ontmoetingen waren er ook nog.

1x Was hij in de gelegenheid om te langs te komen en alle tijd voor mij te hebben. Niet 10 minuten, niet 15 minuten, nee een hele avond! En ik had alle tijd want mijn kleine man was weg. Tot op het laatste moment dacht ik dat hij niet zou komen. Er kwam iets tussen bij hem, dus het werd sowieso later. Ik dacht dat hij bang was. Dat hij uiteindelijk zou afzeggen,  maar gelukkig had ik ongelijk.
Ik kan niet beschrijven wat er is gebeurd. Ik kan alleen zeggen dat het goed voelde. Dat  ik niet wilde dat er een einde aan kwam. Wat kun je van die dingen genieten! Het lachen, het genieten, het uitdagen, het praten, het voelen, het jezelf zijn en weten dat je niet beoordeeld wordt.
Dit wilde ik meer, dit wilde ik vaker!

Alleen werd ik snel wakker geschud uit deze droom.
Niet zachtjes, niet voorzichtig, maar in 1x raak. Door omstandigheden moesten we een beslissing nemen. Wat een timing he! Hij zei dat het het beste was als we elkaar maar even niet zouden zien, even geen contact zouden hebben. En ik zei dat ook, maar voelde dat niet. Nog niet misschien, maar het “moest”. En daar stonden we. Dit zou voorlopig de laatste keer zijn dat we elkaar zagen. Ik had ook geen idee of we ons überhaupt nog zouden zien. Dit was een afscheid zonder afscheid. Eentje zoals nog meerdere zouden volgen, maar dat wist ik toen nog niet.
Ik zie hem nog staan. Ik werd onzeker, was bang hem kwijt te raken. Hij was zo’n groot deel van mijn leven geworden. Hoe kon hij nu eigenlijk zeggen dat dit beter was? Mijn ego zei gelijk dat het hem maar om 1 ding te doen was geweest en dat dit nu wel goed uit kwam. Dus ik zei heel naïef: Het zal voor jou zeker niet zoveel hebben betekend als voor mij?! Dit stukje weet ik nog zo goed. Hij keek me op dat moment niet aan. Staarde een beetje verlegen (hij en verlegen) naar de grond. Maar toen ik dat zei keek hij op. Kijk me recht in de ogen aan en zei: Je kunt niet voor iemand anders denken.
Daar stond ik dan. Maar dit is ook niet niks geweest zei ik tegen hem. Dit voelt zo anders.
Dat is het ook niet zei hij toen weer. En meer werd er niet gezegd. Het was tijd om afscheid te nemen. Het voelde zo raar. We knuffelde elkaar. Ik hield hem nog 1x vast voor ik hem los moest laten. Voor de eerste keer schreeuwde ik van binnen. Dit wilde ik niet, dit wilde ik echt niet maar het moest. Met een glimlach op mijn gezicht liet ik hem gaan terwijl inwendig de tranen over mijn wangen liepen. Van binnen begon het al tegen te spartelen. Het voelde echt alsof een deel van mij weg ging. Alsof ik het zomaar liet lopen. Op dat moment wist ik nog niet eens wat een tweelingziel was. Laat staan wat het allemaal teweeg kon en zou brengen. Alleen het gevoel voelde ik al.
Dag lieve C.. tot …?
 
13-02-2016
22::59 uur