-
Het begin van het einde
Dus hier de uitleg van de benamingen:
Timmy is mijn zoontje
A. is de papa van Timmy. Nu mijn ex, in dit verhaal mijn partner
Ex = een ex voor A.
Daar gaan we!!!
Hey Iris, hoe ist?
Ploep, en zo had ik opeens een bericht op FB van een ex. Och, altijd wel leuk om eens te kijken hoe het leven van een ander eruit ziet nadat je uit elkaar bent gegaan toch? Bij deze ex was ik degene geweest die er een einde aan had gebreid. We zijn toch wel een paar maanden samen geweest en hij was ook regelmatig bij mij te vinden, maar van buiten was het een stoere man, van binnen te lief voor mij. Het was “geen uitdaging” voor mij. En nu kreeg ik dus een berichtje. Het bleek dat zijn moeder nog niet zo lang geleden was overleden en hij wilde graag iets bestellen bij mij. Dat kan natuurlijk altijd.
Alleen was het zo dat we 1 pc hadden waar A, en ik allebei ons ding op deden. Ik zat er natuurlijk veel achter ivm met de webshops, maar hij zat er ook vaker achter. En FB stond ook gewoon altijd open. Maar goed, contact met je ex. Dat vinden niet veel partners leuk. Dus het bericht deed ik wissen. Niet omdat er rare dingen in stonden, maar gewoon omdat het niks voorstelde. Nu is dat natuurlijk heel dom geweest want het stelde echt niks voor. Waarom mocht A. dit niet gewoon zien? Maar het kwam door mijn eigen gevoel. IK zou het echt niet leuk vinden als A. contact zou hebben met een ex. IK zou dan heel onzeker worden. IK zou er dan altijd iets achter zoeken. En dat heeft met mijn verleden te maken. Er is gewoon teveel gebeurd op relatiegebied. Maar goed, het wil natuurlijk niks zeggen over hoe A. erover zou denken. Maar IK ging voor hem denken, omdat ik door mijn eigen ervaringen dacht dat hij zo zou denken. Snap je het een beetje?
De bestelling deed ik maken en toen moest het worden opgehaald. Tja, dan ook maar een afspraak maken als A. werken was, dan zou hij het allemaal niet weten. En wat je niet weet, kan je niet raken. Die afspraak werd gemaakt via WhatsApp. En ook dat werd gewist. Uiteindelijk kon die afspraak niet doorgaan en de volgende ook niet en toen kwam het zover dat mijn ex het zou komen halen als A. wel gewoon thuis was. Tja, waarom eigenlijk ook niet. Op dat moment zei ik wel dat een ex iets had besteld en dat kwam ophalen. Dat was uiteraard geen probleem. Zo gezegd zo gedaan. We hebben nog even gekletst, en toen ging hij weer naar huis.
En opeens was het er. Ik voelde een kilte, een stilte voor de storm. Zelf had ik geen idee waarom want alles was soepeltjes verlopen, maar toen Timmy in bed lag toen raasde de storm het huis binnen. Hoe heb jij die afspraak gemaakt? Hoe wist je wat hij wilde hebben? Ik werd overdonderd met die vragen en het enige wat ik kon doen was eerlijk zijn. Eerlijk zijn over hoe ik erover dacht en dat ik daarom de chats had gewist.
Er zou niks aan de hand zijn geweest als ik alles had laten staan, als het na te lezen was geweest, maar dat had ik niet gedaan. Dus dat gaf argwaan. Want waarom zou ik iets wissen als er niks verkeerds in stond? Dan moet er toch wel iets in hebben gestaan wat niet door de beugel kon. En ik voelde mij ondersneeuwen. Als ik A. zo hoorde praten had hij natuurlijk gelijk. Jeetje, waarom was ik zo stom geweest!? Ik had mijn versie van het verhaal gedaan, maar nu snapte ik hem ook helemaal. Hoe had ik zo stom kunnen zijn?! Maar goed, ik wist dat er verder niks verkeerds aan de hand was, maar ik kreeg het dus niet duidelijk gemaakt. De ophaalbrug was omhoog getakeld en ik kon het fort niet meer binnendringen.
Helaas ging mijn ex toen ook nog eens foto’s posten op FB van “onze” tijd. Toen waren dus de poppen helemaal aan het dansen. En nee, het was niet bepaald een vreugdedansje. Ik kon praten, ik kon smeken, ik kon uitleggen, ik kon mijn excuses aanbieden… Het mocht niet baten. De ridder die de ophaalbrug bediende was met vervroegd pensioen.
Na een tijdje ben ik gestopt met het proberen uit te leggen. Het had echt geen impact.
De periode erna kan ik me nog goed herinneren. Er was gewoon niks meer leuk. Ik probeerde het nog goed te maken door “normaal” te doen en zelfs me extra uit te sloven. Maar ik kon in zijn ogen gewoon niks meer goed doen. De strijd was begonnen. Ik ging me ergeren op ieder detail wat hij NIET deed, hij ergerde zich op alles wat ik WEL deed. Het was de periode van Sinterklaas en Kerstmis en voor mijn gevoel heb ik die periode alleen doorgebracht met Timmy. Als ik iets wilde of als ik wilde dat A. ergens mee naar toe ging… pfff het angstzweet brak me al uit als ik het moest vragen. Ik stond gelijk in de verdediging omdat ik een bot antwoord kon verwachten. En als hij dan meeging of iets deed dan was er die spanning. Ik durfde dan al helemaal niet te vragen of hij Timmy deed verzorgen zodat ik ook even tijd had voor iets te doen of om spullen bij elkaar te pakken. Nee, ik liet hem zijn sigaretjes roken, ik rende me de benen onder het lijf uit om alles geregeld te krijgen met mijn werk, en met Timmy. Maar ook dat begon op te breken. En naar Timmy toe waren we heel leuk, heel lief en als hij dan met Timmy leuk aan het spelen was dan zocht ik oogcontact. Dan wilde ik hem laten zien dat ik er was, dat ik hem respecteerde, maar hoe hoog ik ook op mijn tenen liep, ik werd nog 3x erger de grond in getrapt.
En niemand zag dat! Als we samen ergens waren dan was er niks aan de hand, maar je moet niet vragen hoe het thuis eraan toe ging VOOR we ergens waren. Na een tijdje met opgeheven schild klaar te hebben gestaan werden mijn armen moe. Het schild werd zwaar.Ik werd kwetbaar en wist niet meer waar ik het zoeken moest.
Was dit nu het leven? Werd alles op het spel gezet omdat ik die ene “fout” had begaan? In zijn ogen was het een fout, en ja ik had het anders moeten doen, maar ik had gedaan wat ik dacht dat goed was. Ik kon het niet meer terugdraaien. Dit was mijn reactie zoals ik had geleerd door alle jaren heen.
En zo zat ik dus opeens bij de huisarts.Ik moest mijn verhaal bij iemand kwijt. Dit trok ik niet langer!
22-04-2016
22.22 uur
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.