Help - Er is er 1 jarig

Mijn alarm ging af. Ik pak mijn telefoon, druk het alarm weg en daar staat die… C. – Groot op mijn beeldscherm. Goedemorgen!
Ik had er al vaker aan gedacht, maar nu werd ik ermee wakker. C. was jarig.
Gelijk schiet van alles door me heen. Wat zal ik doen? Wat moet ik doen? Wat zal ik vooral niet doen?
Jeetje, er is iemand jarig. Normaal pak je je telefoon en stuur je een appje of je zet een bericht op FB. Mij zijnde eigenlijk ook niet, want ik vergeet zulke dingen eigenlijk altijd, of ik denk eraan om het vervolgende de hele dag te vergeten. Maar goed, ook hier hecht ik niet zo’n belang aan wat mij natuurlijk niet altijd in dank wordt afgenomen. Sorry, maar ik onthoud echt niet van iedereen wanneer die jarig is, wanneer er iemand is gestorven of is getrouwd enz enz.

Maar zijn verjaardag staat in mijn telefoon. Ik wist eerst niet meer zeker of het zijn verjaardag was, maar veel anders kon het eigenlijk niet zijn.
En daar ging ik weer in die achtbaan met mijn gedachtes. Moet ik wel of niet iets van mij laten horen.
Ik had namelijk niet zo lang van te voren iets heel doms gedaan.  Als hij 1 en 1 zou optellen dan zou hij het ook weten. Maar ik wist niet of hij het wist. Ow, zo lekker duidelijk allemaal he!?

Dus uiteindelijk deed ik niets. Een vriendin zei: “Volgend jaar is hij ook weer jarig”. En daar kon ik op dat moment goed mee leven. Dus de dag ging voorbij zonder C. iets te sturen.
Alleen de dag erna werd ik wakker en C. spookte gelijk weer door mijn hoofd. Och, WTF dacht ik bij mezelf. Ik kan hem toch wel gewoon iets sturen. Waarom blijf ik zo bang voor die man? Bang voor de afwijzing? Bang dat ik weer geneegeerd zou worden? Ja, bang. En als er iets is wat ik niet wil zijn, is het bang zijn. En dat nog wel voor degene die zo met mij in verbinding staat. Belachelijk toch!
Ik pakte dus mijn telefoon en vroeg of hij gisteren jarig was geweest ;-)
Al snel kreeg ik antwoord. Zie je nu wel Iris grrr heb je je daar de hele tijd druk om gemaakt. Gewoon om niks! Dus ik feliciteerde hem en ging verder met de dag. Ping – weer een appje. Huh? Alweer van C.? “Hey Iris, ben jij dadelijk thuis? Ik kom zo voorbij gereden en kan dan gelijk mijn bestelling ophalen”.
Wat? Las ik het goed? Wilde hij nu komen? Net nu ik 2 dagen van te voren zijn bestelling in de verste hoek van mijn kelder had gezet? Die kelder had ik moet opruimen, of eigenlijk volduwen omdat de huurbaas verder ging in de andere ruimte. Maar goed, natuurlijk mocht hij komen. Graag zelfs. Misschien kreeg ik wel de kans om hem eindelijk mijn vraag te vragen. Ow, en wat deed ik met Timmy. Die was gewoon thuis. Ik realiseerde me dat we eigenlijk ook niet eens thuis zouden zijn geweest omdat we op woensdag normaal gingen zwemmen. Maar nu dan toevallig niet.
En waarom kwam hij langs op de heenreis? Dan heeft die nooit zoveel tijd. Waarom niet op de terugweg? De laatste keer was hij zo lekker lang gebleven. Weer van die vragen waar ik mezelf helemaal gek mee kon maken.
Maar goed, mijn antwoord was dus: “uhmmm… ja hoor. Tot zo.”
Wat voelde dat dubbel. Kan iets ook negendubbel voelen? Want eigenlijk voelde het meer dan dubbel!


03-05-2016
22:56