Er is leven na 20.00 uur

Echt waar! Er is een leven na 20:00 uur!
 
De TV staat aan. Mickey Mouse tovert zijn clubhuis tevoorschijn. De muis-doe-dingen vliegen me alweer langs de oren. Tijd voor het avondritueel. Lekker met de kleine man op de bank. Hij een flesje melk, ik mijn kopje koffie. Owja, die koffie heb ik nodig. Dadelijk eerst nog de pyjama aan toveren bij Timmy, tanden poetsen met de Mickey Mouse tandenborstel en het verhaaltje niet te vergeten. Dit lees je nu wel even heel snel achter elkaar, maar zo snel gaat dat laatste stukje van de dag niet.
En dan… lekker op de bank een filmpje of een serie kijken. Uhmmm nee, dan achter de pc kruipen en werken. Alles voorbereiden voor de dag erop. Klanten mailen, Facebook checken en dan is het bedtijd. En dat doe ik dan van zondag tot en met donderdagavond. Het werken dan. Mickey Mouse is er gewoon iedere avond

En rond die tijd heb ik echt wel de koffie nodig. Als ik niet uitkijk dan begin ik te knikkenbollen en doezel ik gewoon op de bank weg. En dan doe ik precies waar ik me zo aan stoorde bij mijn ex…
Maar soms… Soms denk ik wel eens dat ik gelijk met de kleine man naar bed ga.
Tja, zo ziet mijn avond eruit. En dat eigenlijk al best een aantal  jaar. Zullen het 3 jaar zijn? Nee, ik denk eerder een jaar of 6, misschien wel 8. Ik heb geen idee.
En natuurlijk zijn er wel eens uitzonderingen. Een leuke bruiloft ofzo. Maar helaas zijn de meeste mensen in de familie nu al getrouwd. Verjaardagen worden overdag of in de vroege avond gevierd. En voor de rest heb ik het laatste 1,5 jaar sowieso niks meer ondernomen die 20.00 uur. Daar was ik helemaal niet mee bezig

Maar je gelooft het of niet, ik heb ondervonden dat er daadwerkelijk nog leven is na 20.00 uur!
Nu alles een beetje rustig aan het worden is in mijn privé situatie en ik meer voor Iris wil doen, ben ik aan het kijken wat ik nu graag zou willen. Ik ben per “toeval” al in aanraking gekomen met paarden en ben ik zelfs paardrijles aan het nemen. Wat heel erg gaaf is.
Maar ik roep nu ook al jaren dat ik bij een drumband wil. Eigenlijk roep ik dit denk ik al 12 jaar. Roepen is misschien iets teveel van het goed, maar telkens als ik zo’n drumband ergens hoor spelen, dan schieten bij mij de tranen in de ogen. Geen idee waarom. Maar het is net zo’n mooi geluid als de hoeven van een paard op het wegdek. En dan denk ik weer even voor een weekje of twee, ja DAT wil ik ook zo graag doen. Maar je begrijpt het al. Na die twee weken ebde dat gevoel, dat verlangen, altijd langzaam weg en ging ik gewoon weer door met het “normale” leven.
Maar het broeide wel weer een beetje. Heel toevallig had ik daarom een paar weken geleden een oproepje geplaatst op Facebook. “Wie o wie kent er een drumband hier in de buurt?” Maar geen reacties. Zelf had ik het internet al afgesurfd. Alle golven gehad, maar ik kon niet echt iets vinden. Dus dat had ik maar weer in de parkeerstand gezet. Tot er afgelopen week iemand een link deelde op Facebook. Kom eens kijken wat er allemaal te doen is bij de ECI. En daar stond het. Echt waar! Braziliaanse percussie. Het zal toch niet? Zou het echt? De dag erna hing ik gelijk aan te telefoon. Want er was ook Cubaanse percussie. Nu moesten ze niet te moeilijk gaan doen he! Ik had geen idee wat het verschil was. De dame aan de andere kant van de telefoon vond dat ik een goede vraag stelde toen ik vroeg wat het verschil was. Danke, zei ik. Maar ik zou worden teruggebeld. En dat gebeurde ook. Ik kon diezelfde avond nog gaan kijken en de donderdag. Daar was mijn knelpunt. Ik heb geen oppas hier. Eigenlijk ook nooit gehad. Met goed plannen ging het altijd wel goed met mijn ex. Maar nu ben ik alleen. Alleen in een nieuwe woonplaats. Maar gelukkig wilde mijn moeder een dagje vrij. En ook nog eens op de donderdag. Dus Yes, ik kon gaan kijken, ervaren.

Wat was ik bang dat ik zou omkiepen van de slaap, maar niks was minder waar. Er ging een wereld voor me open. Wat een energie in dat gebouw zeg. Zoveel mensen die gewoon nog de deur uit waren gegaan na 20.00 uur. Voor die mensen niks bijzonders, voor mij een wereld die weer open ging. Want natuurlijk weet ik dat wel, maar als je dan al zoveel jaar gewoon thuis bent, gewoon aan het werk, dan heb je dat niet in de gaten.

En wat was het gaaf! Heerlijk die muziek, het ritme. Meedoen durfde ik alleen nog niet. Bang dat ik net als bij aerobics de hele draad kwijt zou zijn. Dat als hun 1 ritme sloegen, ik het andere in mijn hoofd had. Want dat was met aerobics. Iedereen ging naar links en ik was nog bezig om mijn pasjes naar rechts te maken. Ik zag de bui al hangen. Maar volgende week ga ik weer. En dan ga ik echt meedoen. Ik hoef nog niet eens noten te kennen zei die spontane meneer. Gevoel voor ritme moet ik hebben. En dat heb ik volgens mij wel. Daar ga ik volgende week dan achter komen.
Ja, ik ben er klaar voor om die nieuwe wereld in te stappen. Om nieuwe dingen te ontdekken en dingen te gaan doen die ik leuk vind. En ik kan het zelf regelen. Ik hoef met niemand een strijd te voeren. Ik kan doen wat ik wil! Althans, nu nog een oppas gaan zoeken haha
Nog een uitdaging erbij, maar wat voelt het lekker. Ik ga ervoor! Ik ben niet alleen mama, ik ben ook Iris. Hallo nieuwe ik!

17-03-2016
23:36 uur