Ego versus Gevoel - YOEHOE

Zal het dan toch gewoon zo zijn dat als je na een lange "strijd" de rust vindt, dat je weer in een gat valt?
Dat je dan tijd hebt en krijgt om op adem te komen en dat je dan pas alles gaat VOELEN? En dat je dan pas de kans krijgt om het ook te verwerken!
Zijn mensen daar nu juist bang voor? Om tot rust te komen en dan alle gevoelens binnen te laten en alle pijn die ermee te maken heeft? Gaat de hele wereld daarom dan maar gewoon door op de automatische piloot?


Gisteren dacht ik dat ik sterk genoeg was, dat ik het wel aankon. Ow, en ik deed het heel goed hoor, maar ik kwam toch weer in de verleiding om een stukje verder te gaan.
En ik stond letterlijk weer in de kuil met leeuwen. Maar deze keer liet ik me niet verscheuren. Ik voelde wel hun adem in mijn nek, ze stonden akelig dichtbij, maar nee, deze keer bleef ik heel.
Ik was dan wel in de kuil waar ik eigenlijk niet wilde zijn, maar ik leefde nog. Ik kon er nog uit klimmen.

Vandaag wil ik er een leuke dag van maken. Genieten van de zon en mijn kleine man. En natuurlijk maak ik er weer een hele uitdaging van om terug te gaan naar de plek waar ik zoveel herinneringen heb. Aan jullie allebei... Ik heb het 1 keer geprobeerd en toen was het geen succes. Ik wilde zo graag weer dat gezinnetje zijn en zag ons daar weer wandelen. Ja, we deden heus wel eens wat leuks samen.
En ik zag mezelf ook weer zitten met jou. Heerlijk op die warme zomerse dag. Verdrinken in je woorden.
Vandaag ga ik het toch weer doen want het zijn maar gedachtes en die laat ik niet mijn gevoel beïnvloeden.

Ik twijfel wel heel erg of ik niet gewoon eens heel duidelijk aan jou iets moet vragen. Waarom durf ik dat niet? Ja, ik ben bang voor alle dingen die mijn ego mij vertelt.
Maar waarom moet ik eigenlijk bang zijn? Dit zegt mijn ego:
Ik ben bang voor het antwoord!
Bang dat je me gewoon hebt ingeruild voor een ander!
Bang dat ik "teveel" ben!
Bang om die woorden van jou te horen of moet ik maar denken dat je dit zal zeggen terwijl dat misschien helemaal niet zo is...
Of ben ik bang dat "situaties gewoon veranderen", zoals je laatst zei?!
En waarom durfde ik je toen niet in je ogen te kijken toen je dat zei? Dan had ik het gezien of je het meende, want ik moet het zien, niet voelen!
Mijn ego voelt zich dan gekwetst. Maar als ik dan ga voelen. Wat voel ik dan? Hmmm, dat is iets om over na te denken ;-)

Ondertussen ga ik dan maar gewoon verder en doe ik net of je een vreemde bent. Ik merk wel dat het beter gaat. Even uit de situatie stappen doet wonderen.
Nu op naar het grote avontuur van vandaag.
Het leven blijft een lekkere uitdaging zo