Demonen

Vanaf dat ene moment in je leven ben je bezig met groeien.
Bij de één is het een relatiebreuk, bij de andere is het uitputting van het lichaam geweest (ziekte), en bij de ander weer een uitputting van de geest (burn- out)

Op een gegeven moment denk je dat je het allemaal wel weet met dat leren, dat je al zover bent en dan opeens is het er weer. BAM - de deur in je gezicht.
Onmacht, angst, wanhoop, geen zelfwaarde. Het is er opeens allemaal weer.
De spiegel wordt je weer eens goed voorgehouden.

Je had dit toch al allemaal losgelaten? Of zijn deze "demonen" nu echt je vrienden
en is het daarom zo moeilijk om dit los te laten?
Deze demonen lopen al jaren met je mee. Ze geven je dat fijne gevoel van vastigheid, van controle.
Angst houdt je ook nog eens lekker op die plek waar je nu bent.
Natuurlijk ligt de schuld bij iemand anders. Jouw gedrag is normaal, die ander stelt zich aan. Zo hoef jij niet uit je comfortzone te komen.

Je demonen zorgen er ook al jaren voor dat je "past" in deze maatschappij.
Ze zorgen ervoor dat je gewild blijft in je vriendengroep en dat je je familie
ziet zoals je niet bent.

Maar hoe kun je loskomen van je demonen als je jezelf steeds zo klein houdt.
Je kunt je blijven voorhouden dat je doet wat goed is terwijl het een aangepast patroon is om jezelf te beschermen.

Blijf je lekker spelletjes spelen met je demonen. Sluit jij je af voor je echte gevoel?
Zit je lekker en kan niemand jou raken? En als je dan wel wordt geraakt...
Als die demonen even iets anders te doen hebben. Roep je ze dan heel snel terug?
Of ga je voelen? Durf je je groot te maken door je open te stellen?
Weet dan dat er zoveel moois terug komt voor die demonen.
Onzeker is het wel, nieuw is het zeker, maar je zult groeien, voelen.
Je zult jezelf weer leren "zien" en van jezelf gaan houden.
Niet door dingen te doen uit bescherming of uit gewoonte,
maar omdat je je goed voelt.