-
De vulkaan in mij
Ken je het gevoel dat je heel graag contact met iemand wilt hebben, maar dat het niet mag?
Ken je het gevoel dat je houdt van iemand, niet door het uiterlijk, maar door het innerlijk?
Ken je het gevoel dat je hunkert naar iemand, maar dat je niks met die gevoelens kunt?
Ken je dat gevoel? Ken je dat intens pijnlijke gevoel?
Het gevoel van iets zo intens verlangen, maar het niet mogen en kunnen ontvangen. Ik heb het 3x meegemaakt in mijn leven toen ik in een relatie zat. De eerste en de laatste keer was de ander ook nog eens gebonden.
Deze 3 situaties zijn met elkaar te vergelijken qua gevoel, qua verlangen.
Ik zat in een relatie en als je een relatie hebt dan mag je niet verliefd worden op iemand anders. Althans, dat mag wel maar je mag de ander niet kwetsen en je weet dan dat je huidige relatie niet de relatie is die lijdt tot de dood ons scheidt. Of misschien wel, maar dan luister je niet echt naar je gevoel. Ik heb wel geluisterd naar mijn gevoel. De eerste keer echter veel te laat!
Maar het overkwam me. Ik werd verliefd en dat eigenlijk al vrij snel tijdens de relatie. En helaas werd ik niet zomaar een beetje verliefd.
Of niet helaas want het was heel mooi, maar ik kon niks met mijn gevoelens. Het is hetzelfde als bij een vulkaan. Je staat op springen, maar de uitbarsting komt niet. Je kunt je voorstellen wat voor een opgekropt gevoel dit geeft. Je verlangt naar iemand, maar het kan niet, dus slik je het maar weer in.
Alle keren voelde het zo goed, het was zo mooi, maar het mocht niet, het kon niet. Je gaat je dan afvragen of het zo voelt omdat het niet mag (spanning) of omdat het zo mooi is.
De eerste keer heb ik het gevoel weggestopt, weggeslikt, net gedaan of het er niet was. En dat net doen of het er niet is kan gewoon niet. Dagen heb ik gehuild, weken heb ik verlangd, maanden was het nog in mijn gedachten. Maar ik deed alsof het me niet had geraakt.
Voor de buitenwereld lachte ik met mijn mooiste masker op, van binnen schreeuwde ik het uit. Ik was gebroken, ik dacht dat ik er nooit overheen zou komen. En toch dacht ik op een gegeven moment dat het maar een bevlieging was. Ik hobbelde verder in de relatie waar ik in zat. Ik was jong, waarschijnlijk te jong. Maar het samenwonen ging gewoon door en een huis werd er ook nog gekocht. Het voelde toch vertrouwd?!
Wat maakte ik me druk om “die bevlieging”.
Het ironische van alles is, dat ik tijdens diezelfde relatie (op het einde na 8 jaar) nog een keer verliefd werd op iemand anders. Deze keer bleef het bij verliefd zijn want achteraf gezien had deze jongen heel veel respect voor mij. Maar mijn ogen gingen nu wel goed open. Helaas had ik de eerste keer niet naar mijn gevoel geluisterd en was ik te ver in de relatie gerold. Toen ik eindelijk ging luisteren naar mijn gevoel werd me dit niet in dank afgenomen.
Het heeft nog ruim 1,5 jaar geduurd voor ik echt verder kon.
De derde keer heeft het ook nog een tijd geduurd voor ik echt naar mijn gevoel ging luisteren. Ik dacht nu ook dat dit een bevlieging was. Dat ik me er wel voor af kon schermen. Dat het de spanning en de aandacht was die ik zo leuk vond. Mijn relatie was toch goed? Dus dit kon ik wel een plekje geven.
Helaas had ik het weer fout. Het gevoel voor die ander was ondertussen zo gegroeid dat ik echt weer naar mezelf mocht gaan kijken. Dat ik MOEST gaan voelen waarom mij dit overkwam.
Ook deze keer kon ik niks met mijn gevoelens want de ander zat ook in een relatie, maar het heeft me wel heel veel inzicht gegeven.
Afstand nemen was wel heel zwaar. We wisten beide dat er meer was, maar het kon gewoon niet. Hij nam afstand van mij en weer stond ik te schreeuwen. Weer die onmacht dat ik niks met mijn gevoelens kon.
Deze keer kon ik niet in mijn huidige relatie blijven. Het lukte gewoon echt niet meer. De relatie was goed, was leuk, maar wat ik had gevoeld bij die ander kon ik gewoon niet negeren. DAT wilde ik voelen in een relatie. DAT en niks minder!
Je ontmoet mensen met een reden. Wat hun reden was weet ik nu heel duidelijk.
Iris
31-08-2016
22: 55 uur
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.