De vrouw die ik nooit had willen zijn

De vrouw die ik nooit had willen zijn
(schiet mij maar lek)

En ben je eerlijk geweest naar je vrouw? Heb je verteld dat je vreemd ben geweest?
Ja was het antwoord. “Ik heb ook over jou verteld.”
Wow! En opeens voelde het alsof ik een stempel had. Een stempel met “Die vrouw die ik nooit wilde zijn”. Klats, verse inkt op de stempel en zo op mijn voorhoofd. Guilty!!!
Zou ik de stempel nog kunnen afwassen?

Na C. ben ik in contact gekomen met een man. Ja, die zat ook in een relatie net als C. Om het maar eens lekker duidelijk te houden voor mezelf. En op dat moment maakte mij dat helemaal niet uit. Ik wilde mij goed voelen. Ik dacht dat ik dat nodig had. Er waren toch wel meer mannen die mij konden laten voelen wat C. mij had laten voelen!?! Toch?! En wat maakte het nu uit of hij een vrouw had?! Hij bleef toch bij haar en zij zou er nooit achter komen. En trouwens, ik was niet de eerste waarmee hij zijn vrouw bedroog.

En zelf heb ik altijd zo’n hekel aan die vrouwen. Je kent ze vast! Die vrouwen die achter mannen aangaan die in een relatie zitten.
De ene vrouw doet het voor de spanning, de andere vrouw doet het om “te bewijzen” dat mannen vreemdgaan bij het leven, nog andere doen het om “veilig” te zijn. Mannen in een relatie zijn namelijk niet bereikbaar, zullen nooit een relatie willen en doen niet moeilijk.
En ik deed het gewoon om me goed te voelen. Om die leegte op te vullen. En inderdaad, hij zou niet moeilijk gaan doen. Hij zou mij vrij laten en ik hem.

En opeens ben ik zelf die vrouw die ik nooit had willen zijn. Ik had een naam gekregen. Ik ben genoemd geworden in een gesprek. Niet dat ik zijn vrouw ken, maar wat voelt dat raar.
Zou ze vragen hebben aan mij? Zou ze zich afvragen waarom ik dat heb gedaan? Of heeft ze haar man gevraag waarom hij het heeft gedaan? Want eigenlijk ben ik maar een pionnetje, en die rol had iedere vrouw kunnen spelen.
 
Of ik spijt heb? Nee, dat heb ik niet. Het was een bewuste keuze van beide. Ik was niet de eerste waarmee hij vertier zocht. Hij wist wat de gevolgen konden zijn.
Alleen had hij aan 1 ding niet gedacht.
Hij had niet gedacht dat hij zelf de keuze zou maken om bij zijn vrouw weg te gaan. Ik had wel al gemerkt dat hij meer over dingen na aan het denken was. Ik was namelijk al een stuk bewuster geworden van mijn gedrag, mijn gevoelens enz. En als ik met hem erover praatte, dan merkte ik wel dat hij op hetzelfde niveau zat. Alleen zijn vrouw verlaten… Nee, dat zou die niet doen.
Wij hebben op een gegeven moment ook geen seks meer gehad. Ik wilde dat niet meer. Ook al was ik single, ik wilde niet meer alleen die lust. En bij hem voelde ik wel verbinding.
Ik had echter nog niet het idee dat hij het zelf zag.

Tot een paar weken geleden. Toen kreeg ik te horen dat hij voor zichzelf had gekozen. Hij voelde dat er iets was waar hij aan moest “geloven”.  Hij wilde zijn eigen ontdekkingsreis gaan varen. Alleen.
En wat vond ik dat mooi om te horen! Wat vond ik het mooi dat hij naar zijn eigen gevoel luisterde. Dit vond ik gewoon veel mooier dan het genot van de seks.
En natuurlijk is het niet prettig voor de vrouw die hij achterlaat. Dat is het nooit in een relatie. Alleen besef ik wel dat sommige dingen gebeuren met een reden. En je kunt niet eeuwig bij elkaar blijven om maar bij elkaar te blijven. Dat werkt gewoon niet. Sommige mannen kunnen jaren vreemdgaan. Kunnen echt zonder blikken of blozen een dubbelleven leiden waar je U tegen zegt. Maar alles veranderd. Het is tijd om oude dingen los te laten en open te staan voor nieuwe dingen. Wat dat ook mag zijn.

Alleen kreeg ik dus net het berichtje dat hij over mij had verteld. Ik, die nooit echt zichtbaar was geweest in dit “spelletje”, was opeens een gedaante geworden.
En nee, dat voelde niet fijn. toen ik zei dat ik nu de vrouw was die ik nooit had willen zijn, zei hij gelijk dat hij de man was die hij nooit had willen zijn. Tja, en toch is het allemaal gebeurd.
Toch was het toen een bewuste keuze. En oké, als ik het niet was geweest, dan had hij het misschien wel met iemand anders gedaan. Of helemaal niet. Maar was hij dan ook tot dit inzicht gekomen?
Zou hij dan ook aan die reis zijn begonnen of zou hij dan voor “de makkelijke” manier gekozen hebben?
Die vraag kan ik niet beantwoorden, maar ik denk wel dat er al langer iets speelde. Je gaat niet “zomaar” vreemd. Het heeft een reden. En niet iedereen kijkt en ziet die reden. Dat is toch iets wat jezelf mag ontdekken. Je merkt het zelf wel van binnen als het zover is. Je voelt het.

Ben ik er trots op? Nee, absoluut niet. Was het eigenlijk wel de eerste keer dat ik die vrouw was die ik niet had willen zijn? Nee, dat zelfs niet. Toen ik 16 jaar was, was ik al smoorverliefd op een getrouwde man. Alleen toen ben ik “anoniem” gebleven. Dat was echt taboe!

Liefde en relaties… Het spelletje moest altijd gespeeld worden. Maar nu ben ik uitgespeeld. Ik wil geen verliezer of winnaar meer zijn. Ik wil gewoon toeschouwer zijn en samen kunnen genieten van elkaars aanwezigheid.

09-06-2016
23:49 uur