De stilte valt zo hard

Doe de deur maar dicht mama. Deze keer duurt het allemaal te lang en mama moet niet zolang treuzelen. Ik doe de deur dicht van de auto en krijg nog een laatste handkus. TuutTuut. Nog een laatste zwaai en daar gaat die weer.

Ik loop naar binnen. De deur valt achter mij dicht en ik loop zo de stilte tegemoet. Weg kleine brabbelaaar, weg kleine springkikker, weg klein lief vriendje. De stilte valt weer hard. Gelukkig was ik nog niet klaar met werken en kan ik me daar weer op storten. En dan merk je pas dat werken een echte gevoelskiller is! Zolang je maar druk genoeg bent hoef je geen aandacht te geven aan wat je verdriet doet of wat voor een emotie dan ook.

Maar nu heb ik even de rust en komen de woorden alweer op mijn monitor. Die eerste dag, die eerste dag dat hij wordt opgehaald. Die dag is zo’n dag dat de tranen komen. Het lijkt wel net of ik er nooit aan wen.  En deze keer is het niet voor een weekend, nee nu is het vakantie. Mijn vriendje is weer een hele week weg. En ik heb genoeg te doen, daar niet van, en het is ook heerlijk om die ME-time te hebben. Soms kom ik ook gewoon tijd te kort, maar die stilte. Die verdomde stilte…  Ja, die valt zo hard. Iedere keer weer!
 
25-04-2016