De geschiedenis herhaalt zich

Waarom komt dit stukje van mijn reis me toch zo bekend voor?
Waarom lijkt het net of de geschiedenis zich herhaalt?
 
Een jaar of 10 geleden zat ik ongeveer in hetzelfde schuitje.
Ik had weer eens een relatie achter de rug. De zoveelste op rij. En ik ging me dan toch echt eens afvragen waarom een relatie niet echt voor mij werkte. Wat was dat met mij? Waarom was iemand nooit goed gegoed voor mij en als iemand dat wel was dan voelde het gewoon niet goed. Dan ging ik misbruik maken van die persoon, ik walste erover heen. Maar owwee, als iemand mij verliet. Als iemand na 2/3 maanden zei dat het niks zou worden… Dan was ik echt even de weg kwijt. Waarom dan toch? Ik stel mij open en ik word weer met de grond gelijk getrapt. Zo voelde dat dan voor mij.

En diep in mij wist ik dat er iets anders was. Dat dit niet zomaar gebeurde. Dus ik wilde wel meer weten. Toen ging ik lezen. Op zoek naar antwoorden. En die dacht ik te vinden. Die dacht ik dan te vinden in boeken zoals “mannen komen van Mars en vrouwen van Venus”. Je kent ze vast wel.
En het klonk allemaal aannemelijk. Waar het eigenlijk op neer kwam was dat mannen en vrouwen nooit echt goed samen kunnen zijn maar dat er een gulden middenweg gevonden moet worden. Je moet elkaar gaan begrijpen. Begrijpen waarom mannen gaan jagen buiten huis en de vrouwen bij het hol blijven en elkaar steunen.

Heel simpel toch!

Dat is ook de tijd dat ik mijn tweelingziel tegen ben gekomen. Dat ik hem echt voor het eerst heb ontmoet. Waarschijnlijk wilde hij me de goede weg wijzen, maar zat ik nog teveel in mijn oude patroon. En het vreemde was dan toch dat uiteindelijk hij zei dat het niks zou worden en dat ik daar vrede mee had. Ik, die anders even niet meer wist welke kant ik op moest.

En toen, toen leek er wel een wonder te gebeuren. Iedereen om mij heen kreeg een relatie. Leuk joh alleen niet zo leuk voor mij als "eeuwige" vrijgezel.Ik ging automatisch minder op stap. En wat doe je dan als je een echte jager bent? Juist,  ik ging weer daten. Altijd lekker makkelijk toch. Had ik weer iemand om mee op stap te gaan of leuke dingen mee te doen. In plaats van vriendinnen had ik “mijn mannen”. Een hele leuke afleiding.

En dan krijgt iedereen opeens kinderen en ben jij degene die overblijft. Ook zo'n mooi wonder trouwens. En nee, OMG, ik hoefde echt geen kinderen. Altijd geroepen dat ik dat niet wilde. Ik was blij als ik ze weer terug kon geven aan de rechtmatige ouders. Die vrijheid die ik had wilde ik gewoon niet missen. Dus ik speelde het spelletje verder. Ik ging vrolijk verder met mijn jagen. Diep van binnen wilde ik wel een relatie hoor. Zo eentje waar je je eigen gang kon gaan. Zo eentje die je lief had als je daar behoefte aan had. Dat je lekker samen op de bank kon zitten. Ja, dat wilde ik wel maar de aandacht, het “succes hebben” vond ik ook heerlijk.

Na een tijdje had ik dan toch meer dan “succes”. Het was een blijvertje. Niet zomaar een blijvertje. Eentje die op visite kwam en niet meer wegging. Inderdaad… de papa van mijn zoontje.
Alleen was dit na 7 jaar ook bekeken. En nee, die beslissing, dat gevoel was er niet opeens. En eigenlijk hebben wij die stap ook samen gezet. En nu, nu ik ruim een half jaar verder ben denk ik: Dit heb ik toch al eens meegemaakt? Deze “rust” periode. Het weten dat er iets veranderen moet. Alleen nu zoek ik het niet in de man/vrouw relatie. Nu zoek ik het echt bij mij. Ik ben er nu achter dat ik wel de ideale partner tegen kan komen, maar zolang ik mezelf niet zie als BESTE partner zal die relatie nooit iets worden. Dus hier sta ik. Kijkend over de horizon. Mijn hand boven mijn ogen tegen de felle zon. Wat heb ik bereikt en waar wil ik naartoe en zeker: waar sta ik nu.

Het boek “mannen komen van Mars en vrouwen van Venus” ligt in het kastje. Dat ben ik tegenkomen met verhuizen. Dit boek heeft plaats gemaakt voor “365 dagen succesvol” (nu al ruim een jaar in huis) en “eerlijk kijken naar jezelf” (net aangeschaft). Ik weet nu dat ik bij het begin moet beginnen! Mezelf!

Relaties. Ik kom op dit moment tot zoveel inzichten, ik voel steeds meer met mijn hart dan dat ik alles graag uitgelegd wil hebben met mijn verstand. De waarom vragen, het hoezo dan, waarom mij, wat als… Dat is allemaal niet meer zo belangrijk.  Als ik met liefde kijk, dan hoef ik geen antwoorden. Dan voel ik veel meer rust dan dat als ik achter antwoorden aan ga jagen.
Dat jagen op mannen heb ik trouwens tot voor kort nog steeds gedaan hoor. Alleen brengt het me niks. Ik sta nog niet open voor iemand anders in mijn leven. Ik wil nog meer van mezelf ontdekken. Ik wil de tijd die ik alleen voor mezelf heb ook nog steeds met mezelf doorbrengen. Ik kan nu nog geen energie steken in een relatie met een man. Het is leuk voor even, maar ik wil mezelf en een ander niet voor de gek houden. En daar moet ik nu ook eens eerlijk in zijn.
 
17-02-2016
22.46 uur