Back to reality

De laatste vakantiedag.
Wat had ik genoten de afgelopen dagen. Wat een leuke vakantie en wat was ik trots. Samen met mijn kleine man kamperen. Kei leuk, maar ook hard werken. Gelukkig heb ik een goede vriend die mee is gegaan de eerste dagen. Zo was het voor de kids (en ons) heel gezellig en was het prettig om samen de tent op de zetten. Daarna waren we echt met zijn tweetjes en dat was ook heerlijk. Tot de laatste dag. De dag van vertrek. Wat een confrontatie. Ik zou alles in vakantiemodus op gaan ruimen. Alles op mijn gemakje.

Het weer zat mee, de zon scheen. De tent kon drogen. Wat een geluk. Langzaam kwam er schot in. Timmy kon nog met zijn nieuwe vriendjes spelen terwijl ik alles weer op orde zou maken. De “buren” gingen langzaam weg. Ze gingen fietsen, wandelen of boodschappen halen. Er werd afscheid genomen. “Succes met inpakken en een goede terugreis” werd er gezegd.

En zo sterk en trots als ik mij voelde, zo snel verdween het als de zon achter de wolken. Het werd donker, het begon te waaien. Er kwam regen aan. En opeens voelde ik me alleen. Ik zag alle bagage nog liggen buiten op de grond en de tent stond nog. Ja, het is leuk als je alles alleen kunt en daar mag ik dan ook trots op zijn, maar nu had ik even genoeg van dat alles alleen doen en kunnen. Ik begon zelfmedelijden te krijgen en ik werd zelfs een beetje boos. “Iedereen verlaat mij! Waar is nu iemand als je ze nodig hebt?”.
Dat is natuurlijk niet realistisch, maar je kunt niet altijd sterk zijn...

Tot er een andere vrouw kwam. “Kan ik helpen “ vroeg ze. Ow, ja graag!
Nog net op tijd werd alles veilig gesteld voor de regen, maar het had erin gehakt. De stress, de gevoelens die mij opeens overmeesterde... Ik wilde weg. Ik wilde zo snel mogelijk weg voor er nog meer regen kwam. De auto werd snel ingeladen en daar gingen we. Helaas natuurlijk later dan gepland en dus was het druk op de weg. De TomTom reageerde langzaam en daar was het volgende stresspunt. Afslag gemist.
Gelukkig viel het allemaal mee en kon ik een vrolijk ventje afzetten bij zijn opa en oma en papa. Wat was hij blij ze te zien. Zo vrolijk, zo enthousiast. Zo HEERLIJK BLIJ!

Alleen was het daarna dus echt stil in de auto. 12 dagen 24/7 samen geweest en opeens weg. Weg gepraat, weg gelach, weg kleine man.
Ik had geen zin om naar huis te gaan. Ik was in gedachten verzonken. Ik reed op een weg die van 3 baans naar 2 baans ging. Zelf zat ik links naast een vrachtwagen en het was rustig op de weg. Opeens uit het niets kwam er een auto over het verdrijvingsvlak razen. Jezus, wat een vaart, jezus waar kwam die vandaan en wat reed die akelig dicht op mij zodat hij zelf de vangrail niet zou raken (we zaten al aan het einde van het verdrijvingsvlak) En omdat ik een beetje aan het dromen was schrok ik nog erger. Ik dacht echt dat hij het niet zou redden, dat hij tegen mij aan zou botsen. Ik trok aan het stuur naar rechts, maar hey, daar reed een vrachtwagen. Het ging in een fractie van een seconde. Gelukkig liep het goed af.

Tijd voor een pitstop. Ik was al lang niet meer op vakantie geweest, maar dat gevoel van “back to reality” had ik echt niet gemist. Ik had zoveel plannen om op vakantie echt tot rust te komen. Om dingen af te sluiten en een plekje te geven. Echter kwamen sommige dingen juist weer akelig dichtbij. Gevoelens waarvan ik dacht dat ze er niet meer waren kwamen weer omhoog. Een contact werd op een verkeerde manier “afgesloten” en een ander contact zorgde voor een gemis en verlangen. Alles liep weer door elkaar. Het liep even anders dan gehoopt.

En dan naar huis. Helemaal alleen. Dan weer alle puin alleen opruimen. Wat een rotwoord is dat “alleen” toch af en toe. Soms ben ik zo klaar met dat alleen zijn! Nee, ik voel me niet eenzaam, maar soms wel alleen.

Dus tijd voor een lekker ijsje op het tankstation. Ik ging echt even liggen om nog te genieten van de laatste zonnestralen van die dag. Door deze houding straalde ik zelfvertrouwen uit, of eigenlijk denken mensen dan dat je heel zelfverzekerd bent. Mensen keken, mensen reageerden op mij. Wat heerlijk dat ze dat doet! De mensen zouden eens moeten weten hoe klein ik me op dat moment eigenlijk voelde.

En als het nog niet genoeg was nam ik ook nog eens de verkeerde afslag op de autoweg. Eentje te vroeg. De afslag naar het huis waar ik eerst heb gewoond. Hoe is het toch mogelijk dat je gedachten je zo op een dwaalspoor kunnen zetten. Ik neem nu al meer dan een jaar niet meer die afslag en nu opeens ging het automatisch…
Eindelijk thuis reed heel “toevallig” mijn moeder voorbij. Heerlijk, ik had hulp. En hoe blij ik ook met de hulp was, toen de auto was uitgeladen wilde ik alleen zijn. Genoeg hebben van het alleen zijn en dan toch alleen willen zijn…
Welcome home! Back to reality!

Iris
02-09-2016
15:15 uur