BLACK

Voor sommige zal het herkenbaar zijn...
Iemand loslaten omdat je niet samen kan en mag zijn.
Iemand loslaten omdat degene jou een glimlach tovert op je gezicht, maar ook een traan doet laten rollen over je wang.
Iemand loslaten terwijl het boek nog niet uit is.

Iemand moeten loslaten terwijl je zoveel voor iemand voelt.
Iemand moeten loslaten terwijl je er zo'n gigantische klik is.
Iemand moeten loslaten terwijl die toevalligheden, die raakvlakken niet zomaar toeval zijn.

Vandaag was dat voor mij die dag. De dag om iemand in liefde los te laten. En inderdaad... niet omdat ik het wilde.
Maar ik kan niet meer mijn gevoel volgen. Ik heb juist geleerd om altijd op mijn gevoel af te gaan en nu kan dat niet. Het veroorzaakt zo'n weerstand in mij.
Ik had niet verwacht dat het deze dag zou zijn.
En toch wisten we allebei dat deze dag zou komen. Het ironische is dat we dit al voelde vanaf dag 1. Toen konden en wilde we al geen afscheid nemen. Toen wisten we al dat het pijn zou gaan doen.

Deze dag, deze zwarte dag. Hij ging van grijs naar zwart en vandaag was die pikzwart.
De woorden kwamen binnen. De woorden werden gezegd.
En wat werd er ook voor iets moois gezegd.
Vandaag kreeg ik de mooiste woorden te lezen die er ooit voor mij geschreven zijn. Ik werd geraakt, geraakt tot op mijn ziel.

Ik had vandaag niet alleen een kater van de alcohol, maar ook van het afscheid. Deze zwarte dag is gelukkig bijna ten einde.
Dit gedicht heb ik erover geschreven.
Dit boek is voor mijn gevoel nog niet af. Het heeft een open einde. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil delen, die ik wil zeggen.
Ik hoop dat het boek ooit weer open gaat...!

---

Ik staar wat naar mijn telefoon
Ik lees de woorden nog een keer
Woorden, deze woorden doen zo zeer

Het zijn maar woorden. Woorden in onze eindeloze chat
Maar ze zijn door jou geschreven
Ze laten mij op dit moment beven

Is dit het dan? Gaat dit nu echt opeens stoppen?
Op dit punt hebben we al vaker gestaan
We hebben zelfs al gehuild toen we elkaar lieten gaan
 
Alleen kwamen we telkens terug op dat ene besluit
Dit wat zo goed voelt
Dit kan toch niet stoppen. Dit is toch anders bedoelt

Vergeten dat dit helemaal niet kan en “mag”
Maar voelen, zoveel voelen
Het verlangen, het lukt niet meer om het zo te laten bekoelen

De hele dag ben je bij mij. De hele dag dat contact
Onze grenzen gaan  vervagen
Er was niks wat we niet durven te vragen

Maar is het reëel? Maken we het niet mooier dan het is
Deze vraag stelde ik mij steeds vaker
Want jou woorden die werden steeds raker

Ons gesprek begon vanmorgen zo gewoon
Ik had niet gedacht dat het zo lopen zou
Maar ik heb het gezegd. Die woorden… Ik voel nog steeds de kou

Mijn gevoel zegt dat dit zo speciaal is
Mijn verstand weet dat ik je moet laten gaan
Maar iets zeggen omdat het “moet” zet mij in een achtbaan

Het besluit om ons contact te verbreken is weer gemaakt
Het voelt alsof ik ben neergeslagen
Hoe kan ik dit verdragen?

Mijn hart verlangt naar jou. Ik heb je nog zoveel te zeggen
Eigenlijk voelt het gewoon niet af
Maar het boek is dicht, ik zie alleen de kaft

Jij, mooie jij. Ik mis je nu al
Jij, mooie jij. Wat verlang ik des te meer naar jou
Jij, mooi jij. Jij hebt een plek in mijn hart
Jij, mooi jij. Door jou ben ik verwart

Bedankt voor het mogen meelopen in je leven
Het was intense en heel speciaal. Ook al was het maar voor even.

Irizz
26-09-2016
23:03 uur