A trip down memory lane

Je kent het vast wel. Je ziet iemand en de herinneringen komen boven. Je gaat naar een bepaalde plaats en de emoties worden je teveel. Je hoort een liedje en je bent weer helemaal terug bij die ene persoon of gebeurtenis. Het zijn onze herinneringen die verbonden zijn met onze gevoelens en met onze emoties.
Soms vermijd je bepaalde plaatsen of personen omdat je weet dat er dan pijnlijke herinneringen boven komen. Maar vaak kun je het niet ontlopen of komt een liedje toch gewoon op de radio.
 
Vandaag had in een uitstapje naar memory lane. En eigenlijk was het ook echt een pad / paden vol met herinneringen.  Ik was samen met een vriendin en onze kinderen naar een park met dieren. En dat park dat ken ik van binnen en van buiten. Ik ben er nu al  zo vaak geweest en ik heb er al zo vaak op alle paden gelopen en ik heb er zoveel verschillende emoties gevoeld… Van blij, tot verdrietig en van gepassioneerd tot gefrustreerd. Het is een park waar ik vaak met mijn ex en onze kleine man kwam. Voor het eerst toen hij een babytje was. Ook ben ik er vaak alleen geweest met mijn zoontje. Gewoon een paar uurtjes rondlopen. De 2^e verjaardag hebben we samen met hem daar gevierd. En het is het park waar ik had afgesproken met C.  Daar was ons weerzien na 10 jaar.

In het begin was het leuk als ik daar was met mijn ex en de kleine. Heerlijk genieten. Later was het voor mijn ex meer een verplichting. De spanning was toen te snijden. Je doet dan leuk tegen de kleine, maar onderling zeg je dan liever niet te veel want die blikken alleen al konden doden. En als ik alleen ging dan was het helemaal top. Ik amuseerde me altijd wel met die kleine man van mij.
Tja, en met C. was het gewoon geweldig. De tijd vloog voorbij. Het was ook spontaan. Wonder boven wonder had hij tijd kunnen maken. Het was heerlijk weer. Als ik de mogelijkheid had gehad om de tijd stil te laten staan, dan had ik het voor dat moment gebruikt.
Alleen toen het contact tussen C. en mij over was, toen werden die mooie herinneringen opeens een enorm gemis. Bij alles dacht ik: "Ja, daar hebben we gelopen, daar hebben we gezeten. Wat was het gezellig he. Waarom kan dat nu niet meer?"
 
Veel gewone dingen herinner ik me vaak niet, maar die ontmoeting staat gegrift in mijn geheugen.
Maar omdat het daarna best pijnlijk was voor mij, heb ik er ook wel eens rondgelopen en bungelde de tranen regelmatig over mijn wangen. Maar ik wilde niet toegeven. Het is zo´n leuk park voor die kids. Alleen was ik er al een hele tijd niet geweest. Bang voor al die emoties, want de laatste keer waren ze erg heftig en als iemand bang is… dan stop je met dingen doen terwijl je dan juist alles blokkeert.
Maar een week of 5 geleden… Toen durfde ik de stap toch weer te nemen. Ja, voor mij is zoiets simpels dan een hele stap. Zo zie je maar weer wat angst met iemand kan doen. En ik moet zeggen dat het wel weer leuk was toen. Ja, mijn gedachten gingen nog vaak terug naar en soms voelde ik toch dat aardse gemis, maar het was niet meer zo sterk aanwezig. En vandaag… Vandaag deed ik de uitdaging weer over. Ook vandaag zag ik het allemaal weer voor me. En ja, ik was er in het begin best veel mee bezig, maar het bekroop me niet meer zoals eerst. Er kwamen geen tranen. Nee, het was gewoon wel weer lekker om daar te lopen. En ik had natuurlijk ook afleiding. Dus ja, ook ik groei en ik laat het er allemaal zijn. Herinneringen blijven. Het is alleen de manier waarop je ermee omgaat  (of mee om kunt gaan), hoe je in het heden staat.

 
Ik heb me voorgenomen om van die herinneringen te gaan genieten. Geen spijt te hebben van dingen die me aan het lachen hebben gemaakt of die me een fijn gevoel hebben gegeven. Het gemis en de waarom vragen zijn alleen beren op de weg om me klein te houden. Alleen heb ik 1,5 jaar geleden besloten om te groeien en niet om klein te blijven!

04-05-2016
22:04 uur