40 jaar... en (weer) SINGLE

40…. Ik was 40 jaar geworden. Voor veel mensen een reden voor een groot feest. Een groot feest met vrienden en familie. Maar niet voor mij. Nee, ik kwam net uit een relatie. De zoveelste alweer. Ik woonde nog met mijn ex in 1 huis. Mijn ex had zelfs al een andere vriendin. Vrienden waren verloren gegaan tijdens mijn strijd.
Mijn familie begreep weer eens niet wat ik nu weer aan het doen was. Dus die 40 jaar werden niet uitbundig gevierd.

Ik zat met mijn 40^e verjaardag in de ballenbak met mijn grootste en beste vriendje , mijn zoontje.
Nu heb ik toch nooit zoveel gehad met mijn verjaardag. Ik vind het eigenlijk niet echt belangrijk. En verjaardagen van anderen kan ik ook makkelijk vergeten hoor. Ook dat vind ik eigenlijk niet echt interessant. Niet omdat ik dan niks geef om die persoon, maar ik heb gewoon niks met verjaardagen. Maar ik wilde er nu toch wel een leuk dagje van maken. Zeker omdat ik zoveel meegemaakt had de tijd ervoor. En wat is dan leuker om lekker onbezonnen te spelen, te rennen, met ballen te gooien en te klimmen? Heerlijk terug naar het kind zijn. Lekker dansen en gek doen. En het mooie is dat ze je in een binnenspeeltuin niet gek aankijken als je eens iets doet wat je als een “normaal” mens niet “mag” doen.

Maar ik realiseerde me wel dat ik in een rare situatie zat. Dat ik weer single was en deze keer niet gewoon single, nee deze keer was ik ook nog alleenstaande mama.
Eigenlijk was ik nu dus niet echt alleen. Ik had mijn zoontje erbij gekregen. Maar je gaat wel nadenken. Relaties… Waarom lukt het niet om gewoon eens een mooie relatie te hebben? Ik was toch nu zomaar 40 jaar. Dan ga je er toch vanuit dat je je leven een beetje op de rit hebt. Of zou het dan toch kloppen dat je leven pas bij 40 begint?
Relaties… Ik ben er gewoon nooit goed in geweest. En ik heb me toch wat relaties gehad hoor. Natuurlijk niet allemaal super lange relaties, maar wel relaties.

Op mijn 15^e kreeg ik mijn eerste vriendje. Stoer man. Ik heb al een vriend en mijn klasgenoten gingen samen op vakantie. Nou, dat stuk heb ik dus echt gemist. Dat stappen met vrienden, het samen lol hebben. Voor mij was het gewoon anders. Ik ging op mijn 18^e al officieel samenwonen. Want tja, na 3 jaar mag dat toch wel? We gingen zelfs een huis kopen terwijl ik toen al voelde dat er iets ontbrak. Maar wat weet je op die leeftijd nu van liefde.
En toen ik iemand tegenkwam waar ik wel alles bij voelde. Die me wel in vuur en vlam kon zetten, toen kon het niks worden want ik had een relatie. En wat wilde ik die opeens niet meer. En wat werd mijn leven op zijn kop gezet omdat mijn vriend opeens een psychopaat bleek te zijn die mij bijna letterlijk tot waanzin dreef. Ik was bijna meer op het politiebureau om aangiftes te doen, dan dat ik thuis was. Ja, ik heb gevreesd voor mijn leven. Ik was echt bang dat er inderdaad iets ergs moest gebeuren voor de politie zou ingrijpen. Maar ik heb het gered. Na 1,5 jaar werd het rustig en kon ik langzaam verder met mijn leven.

En de tijd die ik had gemist probeerde ik in te halen. Ik ging op stap, ik ging met vriendinnen op vakantie, ik vond een avondje uit alleen maar leuk als ik ook een jongen aan de haak had geslagen. Als ik de aandacht had gekregen die ik wilde. En ja, ik ging ook daten. En ja ik sprak ook veel af. En nee, het klikte niet altijd. En ja, toch gebeurde er meer. Ik was altijd degene die graag de touwtjes in handen had. Die zichzelf niet gauw bloot gaf. Eentje lukte dat wel. Ja, in die periode kwam ik ook C. tegen. Maar ook dat duurde niet lang.

En dan had ik weer even een “serieuze” relatie. Even een adempauze leek het wel. Maar ook dat ging nooit lang goed. Of degene was te lief of was gewoon niet interessant genoeg of…
Toen mijn vriendin een vaste relatie kreeg was het klaar met het stappen, er gebeurde geen spontane dingen meer. Maar ik liet me niet uit het veld slaan. Ik ging zelfs alleen op stap. Ik kwam ook nog eens een leuke vriendengroep tegen waar ik mee optrok. Maar ook daar lag “het spel” al gauw op de loer. Ook daar wilde ik jagen, maar dat moet je niet doen in een hechte groep met mannen. Dus ook dat ging na een tijdje niet meer goed.

En dan kom je iemand tegen waar je oog op valt. Ja, ik wilde echt wel een gewone relatie, Ik wilde rustig aan gaan doen. En dan vindt die andere jou ook nog eens leuk. Maar wat ik toen niet wist… Hij zat in een relatie. Pfff had ik weer dacht ik gelijk. Maar stiekem gaf dat ook een kick. Het spel wat ik al zolang speelde kon verder gespeeld worden. En toen hij bij mij op de bank zat, toen is hij nooit meer weggegaan. Inderdaad, hij is de papa van mijn zoontje. En het voelde goed, hij was lief, eerlijk, hield van handel, net zoals ik, lekker ondernemend. En na een rumoerige opstart periode ivm zijn ex en kinderen die zij had, toen werd het rustig.
Het was goed. We gingen verhuizen. Niet zomaar verhuizen, maar naar een winkelpand. Ja, wat dat betreft lagen we elkaar gewoon helemaal. Lekker ondernemend, go for it. Heerlijk.
Daarna zijn we verhuisd naar een koophuis. En we hadden het huis net 2 weken en ik stond met de schop in de hand de tuin om te spitten toen ik zei: Dit moet ik niet doen. Ik denk dat ik zwanger ben. Ik hoefde niet te twijfelen aan mijn gevoel. Het werd bevestig door een test. Zo snel is het allemaal gegaan.

En weet je wat me aan het denken zette. Wat me deed schrijven wat ik nu schrijf?
Gisteren was er een vertegenwoordiger hier. Zegt hij: Zo Iris, is dit nu het 3 adres waar ik kom?
Ja, dit is het 3^e adres waar jij komt zei ik tegen hem.
En dat sloeg best wel in als een bom.
Net zoals met relaties ben ik met huizen ook niet echt vast. En nee, ik vind verhuizen echt niet leuk, maar het gaat gewoon zo. De meeste moeite had ik met de beslissing om te verhuizen van mijn stekkie wat eigenlijk gewoon echt mijn huisje was. Waarvoor ik geknokt had, wat gewoon een ideale ligging had. Wat gewoon van mij was. Ja, daar had ik het wel moeilijk mee. Maar ik kreeg er een winkel voor terug. En ik hou van uitdagingen. En toen de winkel niks was geworden ging ik naar een koopwoning. Daar hadden we hemel en aarde voor bewogen om dat te kunne kopen. En nu? Nu heb ik een geweldig pand, alles klopt maar ook weer niet.
Nu ben ik alweer bijna een jaar single, woon ik ruim een half jaar in mijn nieuwe huisje.
En nog steeds heb ik nog niet echt alles op orde hier. Er is altijd wel iets wat me uit balans brengt. Of wat me de andere kant op doet draaien.
De relaties laat ik nu ook even voor wat het is. Ja, ik heb wel een tijdje gedate. Ik wilde wel weer leuke mannen ontmoeten, maar ik besef nu des te meer dat de leukste date toch echt met mezelf is. In plaats van een andere man te leren kennen, leer ik mezelf steeds beter kennen.

Dit is niet mijn “voor altijd huisje”, net zo min als dat ik voor altijd single zal blijven.
Wat de toekomst brengt? Ik ga niks meer plannen, ik laat me echt verrassen wat ze voor mij in petto hebben! En stiekem vind ik niet erg om single te zijn. Dit heeft me tot zoveel meer gebracht. Ik begin steeds duidelijker te zien hoe mijn reis is. En ik geniet er steeds meer van!
Tja, 40 jaar en single. Wie had dat gedacht?!
 

24 maart 23:44 uur